Serán posibles as publicacións sobre o Carballiño dos anos 60, porque Santiago Cacho Rodríguez accede a darnos o consentimento para utilizar o seu blog:
O CARBALLIÑO, CALLEJERO AÑOS 60 (asruasdocarballino.blogspot.com)
Con este blog, Cacho tratou de lembrar e homenaxear aos comerciantes e profesionais que, coas súas respectivas actividades, contribuíron a manter viva a vila, na época da existencia da última rondalla da vila carballiñesa, e do grupo de música pop – rock “Los Poker”
Este grupo de mozos, moitos deles alumnos de Don Juan Corral, amenizaron os entroidos dos anos sesenta cos seus desfiles e actuacións durante tres anos.
A crónica da curta existencia de ambas formacións queda contida no blog:
https://pulpopokers.blogspot.com/2019/08/lospoker.html
Os documentos escritos que Cacho inclúe no seu blog “Carballiño. Callejero años 60” proceden da prensa da época (Faro de Vigo e La Región), da revista “Ambiente” e, sobre todo, das actas de xuntas municipais e plenos e dos programas de festas de San Cibrao.
A maioría dos antigos documentos gráficos empregados no citado blog proceden da publicación de Miguel Anxo Fernández: “Vellas Historias Vellas Fotografías 1870 – 1970” (1992). Tamén se utilizaron fotos do álbum de Xosé Manoel Rodríguez González (Pichi): “O Carballiño 1869-1979 Álbum Fotográfico da Vila do Arenteiro” (2010), de José Luis Diz: “Xentes do Carballiño 1890 – 1990” (2016) , de “Potiños”: “O Carballiño, Industria e Comercio – 1925-1995″ (2019), cuxa selección e recopilación fotográfica foi feita por José Luis Diz Rodríguez e Manuel Blanco Guerra ” Celta “, e algunha achega de Moncho Fuentes.
A parte das fotografías propias do redactor, importante foi a achega de fotografías dos familiares dos comerciantes e profesionais citados.
BADAL NOVAS
Da grazas por poder dispor do dito blog e publicalo no noso medio, traducindo ao galego as notas e comentarios que aparecen en castelán no blog orixinal, completando ca nosa propia información sobre os profesionais e comerciantes e engadindo as novas fotos que achegaron os seus familiares. Agradecemos as fotos de MONCHO FUENTES e, sobre todo, as aportadas polo profesor do IES Nº1 JUAN VALCÁRCEL OBELLEIRO e o grupo de alumnos do curso 1991-92 ( Jaime Pérez, Patricia Paniagua, Mª José Vázquez, Encarna Rodríguez e Susana Rey ) que cursando a asignatura de Deseño fixeron un traballo sobre o urbanismo do Carballiño.
Rúa ROSALÍA DE CASTRO ( antiguamente Rúa Bugallal e despois da guerra civil José Antonio)
Inicialmente, ao tramo da estrada de Barbantiño a Pontevedra que atravesaba Carballiño constituía a rúa Principal do pobo e coñecíase como rúa do Recreo e, popularmente, do Comercio, a parte que ía da Praza Maior ao cruzamento da estrada de Ribadavia.
Posteriormente, no seu percorrido desde a Praza Maior ata Catro Camiños, atribuíuse todo o tramo a Bugallal.
María Rosalía Rita de Castro (Santiago de Compostela, 24 de febreiro de 1837-Padrón, 15 de xullo de 1885) foi unha poetisa e novelista . Considerada entre os grandes poetas da literatura española do século XIX, representa xunto con Eduardo Pondal e Curros Enríquez unha das figuras emblemáticas do Rexurdimento galego, non só pola súa achega literaria en xeral e polo feito de que os seus Cantares galegos sexan entendidos como a primeira gran obra da literatura galega contemporánea, senón polo proceso de sacralización ao que foi sometida e que acabou por convertela en encarnación e símbolo do pobo galego. Ademais, é considerada xunto con Gustavo Adolfo Bécquer a precursora da poesía española moderna. (Fonte Wikipedia)
Anteriormente, esta rúa, no seu percorrido desde a Praza Maior ata Catro Camiños, levaba o nome do político Bugallal.
A influente familia Bugallal contou con destacados membros na política. José Ramón Bugallal Muñoz naceu en 1818 en Ponteareas, onde faleceu en 1891. Era fillo do notario de Ponteareas. casou con Mariana Araújo Alcalde, filla do líder da comunidade galega en Cuba, Isidoro Araújo.
Como membro do partido conservador, José Ramón Bugallal foi designado alcalde de Ponteareas. Posteriormente, ostentou o cargo de gobernador civil de Ourense en tres ocasiones, de 1875 a 1884.
Un dos seus fillos, Gabino Bugallal, licenciado en Dereito por Santiago e Salamanca, foi elixido deputado por Ponteareas e chegou a ser presidente do goberno de España. Morreu en París en 1932.
Despois da Guerra Civil a rúa denominouse José Antonio
José Antonio Primo de Rivera e Sáenz de Heredia (Madrid, 24 de abril de 1903 – Alicante, 20 de novembro de 1936) foi un avogado e político falanxista español, primoxénito do ditador Miguel Primo de Rivera e fundador da Falanxe Española. Acusado de conspiración e rebelión militar contra o Goberno da Segunda República, foi condenado á morte e finalmente executado durante os primeiros meses da guerra civil española.
A súa imaxe idealizada foi honrada durante a contenda polo réxime franquista, que o converteu en icona e mártir ao servizo da propaganda do instaurado Movemento Nacional. (Fonte Wikipedia)
Durante a República, o tramo da Praza Maior ao cruzamento coa estrada de Ourense levou o nome de Pablo Iglesias. En 1937, a Corporación adxudícalla a José Antonio Primo de Rivera
Na sesión plenaria con data de 28 de novembro de 1979 acordouse cambiar o nome e pasouse a denominación actual: Rúa Rosalía de Castro
COMERCIOS, EDIFICACIÓNS, PROFESIONAIS…
RUEIRO RÚA ROSALÍA DE CASTRO
DROGUERÍA PINAL – “PALLÓN”
Esta farmacia-droguería é un dos establecementos máis antigos de Carballiño.
Á devandita farmacia refírese, con marcado desdén, Emilia Pardo Bazán no capítulo tres da súa novela “El cisne de Vilamorta”
O titular da mesma era Cesáreo López Pinal, membro do Colexio de Farmacéuticos de Ourense.
Á morte do seu titular, ocupa o seu lugar en 1937 a licenciada María do Rosario Brey dá Silva.
Posteriormente en 1944, adquire a licenza por traspaso Manuel Campos Sobrino, quen pouco despois traslada a farmacia ao lugar actual en Calvo Sotelo.
A partir de entón a familia Pazo “ Pallón” con cinco fillos, Pepita, Quique, Agustín, Paco e José Luis, mantivo o establecemento como droguería ” Pinal”
PRENSA CALVIÑO
Xestionaba o quiosco Ángeles Calviño, filla do correspondente da Rexión e carteiro, José María Calviño Mariño.
DENTISTA DON PORFIRIO
Este dentista, establecido no primeiro piso do edificio conocido como Casa dos Quiroga ( onde viviu tamén Emilia Pardo Bazán ) don PORFIRIO FERNÁNDEZ QUINTEIRO e a súa esposa “CONCHITA” FERREIRO tiveron tres fillas: Concepción “ Chituca” – esposa de Eugenio Villarino-, Pili e María Rita.
ALMACENES GAVILÁN
Do mesmo xeito que ocorre coa farmacia Pinal, Almacenes Gavilán era un dos comercios de tecidos tradicional de Carballiño.
O negocio foi creado antes da Guerra civil polos zamoranos irmáns GAVILÁN para venda de teas. Tamén tiñan fonda no piso superior. Ao non ter descendencia ningún deles, a sobrevivente, MARÍA, cede o negocio con todos os dereitos ao seu dependente CESÁREO VELEIRO BRAVO.
“Cesáreo era hijo de Lola Bravo y del conocido peluquero Bernardino Veleiro, llamado familiarmente “Marcol”, al que este redactor recuerda con cariño, entre otros motivos, por la ayuda que prestó a la rondalla de Los Poker su primer año de andadura” ( Nota de Santiago Cacho )
Cesáreo e a súa esposa LEONTINA ALEMPARTE foron pais de César e Lola
.png)
Cesáreo e a súa esposa LEONTINA ALEMPARTE toman posesión do establecemento en 1964, ao morrer María Gavilán. O matrimonio moderniza o negocio e amplía a oferta comercial con confeccións
A delicada saúde de Cesáreo fai que o peso da xestión recaia na súa esposa Leontina, que conta coa inestimable axuda da súa nai, a súa sogra e os seus dous fillos, Lola e César. Leontina convértese na titular á morte do seu esposo, en 1971
Ao retirarse Leontina, relévaa o seu fillo CÉSAR.
Os Almacéns Gavilán pechan definitivamente en 2014.
RELOJERÍA ROMÁN
A reloxería da VIÚVA DE JULIO RODRÍGUEZ atendíana os seus fillos ROMÁN e, en especial, MANUEL
Pero ao establecemento coñecíaselle popularmente como a reloxería de Román, xa que MARTÍN ROMÁN RODRÍGUEZ GODÁS era máis coñecido ao ser a persoa que puxo en marcha e xestionaba o cinema Alameda.
MERCERÍA IRENE
O edificio era propiedade de Manuel Cerdeira, por todos coñecido como ” Campinas”
O titular da mercería era CASIMIRO LOIS.
Pero era a súa muller, IRENE MOSQUERA a que levaba o negocio.
O matrimonio tiña tres fillos; Juan Luís, Irene e Nela.
Foi Irene a que continuou coa tenda, que converteu en zapatería.
LIMPIABOTAS PERFECTO ÁLVAREZ ” O PISCO “
Na zona onde estaba ubicada a Mercería Irene poñiase a traballar de limpiabotas Perfecto Álvarez ” O Pisco ” que vivia na rúa Carreira e tiña varios fillos ( entre eles Geno e Lalo )
CONFECCIONES CASTRO
O propietario do establecemento era Ramón Castro Ameijeiras
COMESTIBLES DOMíNGUEZ – MARQUÉS
O edificio, do mesmo xeito que o da mercería de Irene, era propiedade de Manuel Cerdeira ” Campinas”
A tenda era sobre todo unha frutería, pero tamén se vendían os alimentos de ultramarinos e todo tipo de lambetadas e chucherías. Dela ocupábase María Domínguez.
O matrimonio Marqués – Domínguez tiña dous fillos: Mari Paz e Julito
MUEBLES VARELA
O propietario da mueblería MANUEL VARELA RODRÍGUEZ estaba casado con EXCLAVITUDE PITEIRA. O matrimonio tivo dous fillos: MERCEDES e MANUEL
Tiñan tamen outro comercio debaixo dos soportales onde esta ahora Modas Yerit. E na rúa Evaristo Vaamonde un baixo que servia de almacen que posteriormente foi o Tanatorio Pompas Fúnebres
MERCEDES casou con CARLOS CORTÉS e tivo dous fillos, Carlos e Merche. MANUEL casou con MARI LÓPEZ, filla do xastre MANOLO
PAPELERÍA TORRADO
A Papelería Torrado era de Luís Torrado Salceda e a súa esposa Camila Fernández. Tuveron 2 fillos Luís ( que sería dono do Bazar X ) e Marina.
Luis Torrado falece e a súa viúva volve a casar con Vicente Torrado ( irmao de Luis )
Deste segundo matrimonio houbo 2 fillos: Pepita e Rafael Torrado Fernández
Pepita casou con Antonio Munín e foi quen se quedou ca papelería unha vez falecida a súa nai. Posteriormente transformaron o negocio nunha tenda de zapatillas.
FERRETERÍA BRAVO
Nun principio, a familia BRAVO figuraba como propietaria da ferretería e a mueblería.
Tras a repartición, ANTOLINA BRAVO PÉREZ, irmá de Secundino Bravo, xestionou a ferraxería coa colaboración do seu fillo GELI.
A ferretería ocupaba a planta baixa e o soto do edificio.
ALMACEN LA MODA
Jesusa Valeiras Novoa, viúva de Etelvino Pereira, abriu co nombre “LA MODA” a principios dos anos 30 na ubicación da actual cafetería Nayla na rúa Rosalía de Castro.
O frente do negocio, estiveron en diferentes momentos os seus fillos: José Pereira Valeiras hasta xaneiro de 1936.
Camilo Pereira Valeiras desde xaneiro de 1936 hasta septiembre de 1948
E dende ahí ata o seu peche Luis Pereira Valeiras.
FERRETERÍA PARRONDO
A titular desta ferraxería era Dona JOSEFA PARRONDO, de orixe asturiana.
Josefa Parrondo esta casada con MARCELINO ENRÍQUEZ, creador do banco que situou no edificio que construíu para ese efecto no número 1 de Martínez Avellanosa. O matrimonio tivo catro fillos e tres fillas. Agripina e María morreron moi novas. Josefina viviu en Carballiño toda a vida, pero faleceu en Santiago.
Un dos irmáns, MARCELINO ENRÍQUEZ PARRONDO, enxeñeiro de camiños, participou moi activamente nas obras do ferrocarril Madrid – A Coruña.
DOMINGO ENRÍQUEZ PARRONDO dirixiu o banco familiar, mesmo cando o traspasou a Banesto ao redor de 1940. Unha filla súa, DOLORES ENRÍQUEZ OGANDO, “Lolita Parrondo”, casou co coñecido veterinario MANUEL RODRÍGUEZ VILA “Manolo Reque”.
JAIME ENRÍQUEZ PARRONDO xestionou o estanco que a familia abriu na Praza do Emigrante, na actualidade xestionado por unha neta: Montserrat Rodríguez Enríquez
JOSÉ ENRÍQUEZ PARRONDO casou na Estrada, onde montou o seu propio negocio de ferretería
A contabilidade da empresa corría a cargo de José Luis, popularmente coñecido por “O Forchelini”.
JUGUETERÍA ALBIÑANA
CONFECCIONES FUMEGA
Os donos destas confeccións foron JOSÉ FUMEGA PÉREZ e a súa esposa CONCHITA VALEIRAS cuxos pais eran veciños da Carreira
O establecemento contaba, á súa vez, cun taller de costura.
O matrimonio tivo unha filla, CONCHITA que hoxe xestiona a confitería Violeta.
Na época desta crónica, eran empregados do comercio os irmáns DALUZ TRILLO, Manolo coñecido como “ Patolo” e José, coñecido como “ Lacenas”, ambos membros da rondalla de “Os Poker”.
CONFECCIONES LAS CAROLINAS
Levaban o negocio as irmás CAROLINA e MARUJA
FRUTERÍA CIBEIRA
Os propietarios da frutería eran o matrimonio de JOSÉ CIBEIRA LOIS e ÁUREA LOIS RODRÍGUEZ
.png)
O matrimonio tivo cinco fillos: Teresa (casada co dentista José Manuel Cancio), Mª del Carmen (casada con Pepe Piteira), José, Elisa (casada con Amancio Carballido) e Roberto.
ULTRAMARINOS JULITO PEREIRA
Este ultramarinos de toda a vida xestionábano os irmáns GONZÁLEZ PEREIRA, sucesores de Julio Fernández Pereira e emparentados con José Pereira Blanco do comercio de tejidos.
.png)
Pero coñecíase no pobo familiarmente polo nome dun deles “ JULITO PEREIRA”
Julio estaba casado con Mª Elisa Marquina Vázquez. Tuveron 7 fillos: José Carlos, Julio ( segue ao frente do negocio ), Agustín, Fernando, Mª Carmen, Mª Elisa e Araceli
Ademais de Julito, atendían o negocio os seus irmáns ADELA e JESÚS, familiarmente coñecido como “CHUCHO”, ambos solteiros
Julio continuador do negocio
CONFECCIONES TESOURO
O edificio, en cuxo baixo estaba instalado este comercio de tecidos, construíuno César Pereira en 1904. Na actualidade figura co número 14.
.png)
O establecemento era propiedade da viúva de GABINO TESOURO.
A mediados do século XX, MANOLO TESOURO herdou o comercio da súa nai.
Almacenes SANTA TECLA y Confecciones CELTA
No baixo deste edificio de Antonio Pérez Cabo, “Antucho dá Salomé”, atopábase os ALMACÉNS SANTA TEGRA das que se ocupaba FRANCISCO CUIÑAS.
En 1962, MANUEL BLANCO QUINTELA e a súa esposa MARÍA GUERRA adquiren o traspaso de Santa Tecla e ampliaron o negocio inaugurando esta nova tenda, pero conservando algún tempo a da Praza Maior. Manteñen tamén a tenda de saldos en Calvo Sotelo e o almacén na Alameda
Ao falecer Manuel Blanco en 1979, toma a substitución o seu fillo maior, MANOLO “CELTA”
O establecemento pecha definitivamente en outubro de 2014.
PRENSA CHATA
Atendía o quiosco DOSINDA VÁQUEZ AREÁN.
Secundábaa a súa filla JUANA MORALES, popularmente coñecida como “A CHATA”.
Juana estaba casada con JOSÉ CARRAMAL BUENO, al que Santiago Cacho recuerda con cariño, entre otros motivos, por la ayuda que prestó a la rondalla de Los Poker su primer año de andadura
O quiosco dispoñía un pequeno mostrador no portal e utilizaba expositores móbiles para a prensa e algúns dos produtos que ofrecían: novelas para alugar e cambiar, chucherías, cromos, material de librería, tabaco… O amplo recuncho baixo a escaleira, permitíalles recoller todo, cando pechaban.
FRENTE DE JUVENTUDES
No primeiro piso deste edificio, atopábase a oficina da institución, as aulas e as salas de xogo postas ao dispor dos mozos. Nas devanditas instalacións, ensaiaron algún tempo os compoñentes da rondalla dos Poker
O delegado local de Falange era AGUSTÍN DOMÍNGUEZ VILLANUEVA, familiarmente coñecido por “ TININ”.
Como deportista e adestrador profesional, Tinín impulsou o deporte en Carballiño. Entre as múltiples intervencións respecto diso, pódese precisar que presidiu e adestrou ao equipo de fútbol, o “Racing Club” e creou o equipo de balóncesto, deporte ata entón case descoñecido no pobo.
CALZADOS ALBA
O propietario do comercio era ENRIQUE ALEMPARTE ALEMPARTE, oriúndo de Cabanelas e tío de Leontina Alemparte de Almacenes Gavilán. Entón o edificio figuraba co número 18.
Durante a década, Enrique traslada a zapatería ao edificio da súa propiedade, sito na rúa Perfectino Viéitez.
O seu fillo que tamén se chama Enrique traballa na Uci do hospital da Coruña
DROGUERÍA MYBE
A Droguería MYBE créana en sociedade BENIGNO PÉREZ SANTAMARÍA e MIGUEL ADÁN
.png)
Pero é Benigno o que se fai cargo do establecemento
Tiña como dependentes entón a José Macarrías e Ernesto Presas
Benigno xogou na súa mocidade no Deportivo da Coruña como medio centro, razón pola que sufragaba o vestiario dos xogadores do equipo de Carballiño, o Sporting Club
CAFÉ SOBRINO
Os promotores dos edificios correspondentes aos números 17 e 19 foron TOMÁS PÉREZ CABO, casado con Aurea Sobrino, e o seu cuñado CESÁREO SOBRINO PEREIRA. Os cuñados non se puxeron de acordo para edificar un só portal ao servizo das dúas casas.
O baixo do Café Sobrino cando cesou a actividade, pasou a ser as oficinas do Banco Central-Hispano. Na actualidade é o Café Bar Don Paco
Na planta baixa dos edificios Cesáreo abriu o café e, na parte posterior do 17, instalou a administración da empresa de transporte “Auto Industrial”, en cuxa creación participou
Xestionaba o café o seu fillo JOSÉ SOBRINO RODRÍGUEZ, casado con Esther Míguez.
.png)
O matrimonio tivo dous fillos: Pepe e Esther.
O café Sobrino foi un dos máis concorridos. Pero o traslado do Auto Industrial a Martínez Avellanosa fíxolle perder clientela, razón pola que José Sobrino solicita a redución da contribución.
Como encargado do café, estivo Querubín Prado, ata que, en 1961, pasa a xestionar o quiosco de prensa da Alameda.
GRÁFICAS IMFO
Este establecemento, promovido polos irmáns LUÍS e MARISA GODÁS, fillos de Benito Godás, ofrecía servizo de imprenta e de fotografía. Era conocido como “IMFO”
O establecemento estuvo previamente na rúa Calvo Sotelo.
.png)
Tejidos González Pereira
Este comercio de tecidos figuraba a nome de JOSÉ GONZÁLEZ BLANCO, propietario tamén do supermercado González Pereira.
Rexentaba a tenda o seu fillo JOSÉ GONZÁLEZ PEREIRA, familiarmente coñecido polo alcume de “O Gurra” e irmao de Julio, Adela e Chucho que rexentaban a tenda de comestibles
O baixo foi reformado no ano 1963
.png)
RELOJERÍA APOLINAR
El propietario de la relojería y joyería era el conocido relojero APOLINAR RODRÍGUEZ GARCÍA, a quien, en el año 61, este redactor ( Santiago Cacho ) le compró su primer reloj de pulsera: un Radiant
.png)
Haciendo la “mili”, Apolinar jugó como delantero centro del Deportivo de A Coruña.
Participó activamente en la vida de O Carballiño de la época.
Atendían la tienda su esposa AURORA FONTAÍÑAS y sus hijas CONCHITA y CARMUCHA
Carmucha y su esposo ALFONSO MOURE trasladaron la joyería al número 27 de la misma calle
DROGUERÍA PEREIRA
O propietario do edificio e da droguería era HIGINIO PEREIRA FERNÁNDEZ.
.png)
Anos despois, colleu o traspaso o seu empregado ERNESTO PRESAS RODRÍGUEZ, antigo empregado de de Mybe, quen pechou en 2018. Hoxe é a Cafetería Ernesto
MERCERÍA ABELARDO
%20-%20copia.png)
Xestionaban esta tenda ABELARDO GONZÁLEZ JUNCO e a súa esposa MARÍA LOSADA PÉREZ.
O matrimonio tivo catro fillos. ISABEL, casada con José Luis Gai Piñeiro (fillo de “O Gito”) e SIRA, casada con Jesús Lastra Novoa, Moncho e Aurora.
ALMACENES GALICIA
A casa central destes almacéns atopábase en Ourense.
.png)
A sucursal de Carballiño xestionábaa MAXIMINO OTERO
CONFECCIONES GEMINIS
Marcelina Pérez Sánchez (Celucha ) era dependienta dos Almacenes Galicia ata que na decada dos 70 montou o seu propio negocio: Confecciones Geminis.
Instalouse case enfrente aos Almacenes Galicia no edificio sito no nº 20 da Rúa Rosalia de Castro.
Este é un edificio construido no ano 1875. O principio constaba só de baixo e primeiro piso. O segundo engadiuse no ano 1930.
CALZADOS MUNÍN
O propietario do local e do establecemento era CARLOS MUNÍN, casado con Canducha Barreiro, irmá de Mª Vitoria de Telefónica. A parella non tivo descendencia
BAZAR X
O propietario do bazar era LUÍS TORRADO, casado con MARÍA MARES con quen tivo unha filla MARISA. Esta casou con Felipe Gallego e tiveron durante moitos anos o Restaurante O Pote, situado no Parque Municipal
O seu escaparate era dos máis visitados polos rapaces por canto que alí aparecían as últimas novedades de xoguetes e tamén libros e demáis, todo o característico dun bazar ben surtido e acorde coa época.
Luís era irmán, por parte de nai, de Rafael e de Pepita (librería Torrado)
CAFÉ Y HOSPEDAJE CABANELAS
A hospedaxe e café Cabanelas pechan as súas portas en 1961.
.png)
O seu propietario, DANIEL GONZÁLEZ CACHARRÓN, dá de baixa o negocio e traspasa o baixo ao Banco Popular Español
Daniel González constrúe a nova hospedaxe na estrada de Irixo.
BANCO ESPAÑOL DE CRÉDITO “BANESTO”
Al cerrar el Cabanelas, el Banesto, con sede en el número 1 de Martínez Avellanosa, traslada sus oficinas a este local.
Dirixía entonces a entidade ANDRÉS ASPILCHE JUSTO.
El sucesor del señor Aspilche como director fue EDUARDO PAGÁN CARREIRO.
FARMACIA FONTAÍÑAS
Esta farmacia é unha das dúas citadas por Emilia Pardo Bazán na súa novela “O cisne de Vilamorta”
Durante o primeiro terzo do século XX, o seu titular foi don SINFORIANO FERNÁNDEZ
Adquire esta farmacia por traspaso, don JOSÉ FONTAÍÑAS ARANCEY
Don José foi membro da Xunta de Goberno do Colexio de Farmacéuticos de Ourense.
.png)
A don José, secundouno e sucedeu o seu fillo JOSÉ IGNACIO FONTAÍÑAS SÁNCHEZ
Cando José Ignacio se xubilou continuaron ca farmacía as súas fillas Mª Estrella e Lola
O empregado máis popular era Guillermo Iglesias Rodríguez.
Na época da nosa crónica, as farmacias víronse obrigadas a asegurar o servizo de garda nocturno.
Do mesmo xeito que as outras dúas farmacias do pobo, en 1962 o municipio habilita tamén a farmacia Fontaíñas para despachar medicamentos ás familias pobres.
AGRADECEMENTOS:
En memoria dos membros da rondalla e do grupo de música “Los Poker” que faleceron e en nome dos vivos, a maioría con domicilio fóra das Terras do Orcellón, Cacho agradece a BADAL NOVAS a súa iniciativa para dar a coñecer a curta aventura daqueles mozos que viviron no Carballiño nos anos sesenta e lembrar aos seus coetáneos.
BADAL NOVAS únese tamén ao agradecemento de Cacho por aqueles que coas súas publicacións de álbumes fotográficos facilitaron a redacción do seu blog e do que nos ocupa:
Pola nosa banda, BADAL NOVAS agradece as fotos e informacións achegadas polos familiares dos concidadáns citados no blog, os documentos gráficos facilitados por MONCHO FUENTES
e, sobre todo, os achegados polo traballo escolar sobre Carballiño, dirixido polo profesor JUAN VALCÁRCEL OBELLEIRO.
Grupo de Diseño ( 3º BUP Medición e Urbanismo ) do IES Nº1 . Profesor Juan Valcarcel
Se alguien quere colaborar con fotos ou documentos para enriquecer esta publicación, asi como correxir posibles erros pode facelo a través do mail info@badalnovas.com
Manuel Amil Otero. Decembro de 2022
