Serán posibles as publicacións sobre o Carballiño dos anos 60, porque Santiago Cacho Rodríguez accede a darnos o consentimento para utilizar o seu blog:
O CARBALLIÑO, CALLEJERO AÑOS 60 (asruasdocarballino.blogspot.com)
Con este blog, Cacho tratou de lembrar e homenaxear aos comerciantes e profesionais que, coas súas respectivas actividades, contribuíron a manter viva a vila, na época da existencia da última rondalla da vila carballiñesa, e do grupo de música pop – rock “Los Poker”
Este grupo de mozos, moitos deles alumnos de Don Juan Corral, amenizaron os entroidos dos anos sesenta cos seus desfiles e actuacións durante tres anos.
A crónica da curta existencia de ambas formacións queda contida no blog:
https://pulpopokers.blogspot.com/2019/08/lospoker.html
Os documentos escritos que Cacho inclúe no seu blog “Carballiño. Callejero años 60” proceden da prensa da época (Faro de Vigo e La Región), da revista “Ambiente” e, sobre todo, das actas de xuntas municipais e plenos e dos programas de festas de San Cibrao.
A maioría dos antigos documentos gráficos empregados no citado blog proceden da publicación de Miguel Anxo Fernández: “Vellas Historias Vellas Fotografías 1870 – 1970” (1992). Tamén se utilizaron fotos do álbum de Xosé Manoel Rodríguez González (Pichi): “O Carballiño 1869-1979 Álbum Fotográfico da Vila do Arenteiro” (2010), de José Luis Diz: “Xentes do Carballiño 1890 – 1990” (2016) , de “Potiños”: “O Carballiño, Industria e Comercio – 1925-1995″ (2019), cuxa selección e recopilación fotográfica foi feita por José Luis Diz Rodríguez e Manuel Blanco Guerra ” Celta “, e algunha achega de Moncho Fuentes.
A parte das fotografías propias do redactor, importante foi a achega de fotografías dos familiares dos comerciantes e profesionais citados.
BADAL NOVAS
Da grazas por poder dispor do dito blog e publicalo no noso medio, traducindo ao galego as notas e comentarios que aparecen en castelán no blog orixinal, completando ca nosa propia información sobre os profesionais e comerciantes e engadindo as novas fotos que achegaron os seus familiares. Agradecemos as fotos de MONCHO FUENTES e, sobre todo, as aportadas polo profesor do IES Nº1 JUAN VALCÁRCEL OBELLEIRO e o grupo de alumnos do curso 1991-92 ( Jaime Pérez, Patricia Paniagua, Mª José Vázquez, Encarna Rodríguez e Susana Rey ) que cursando a asignatura de Deseño fixeron un traballo sobre o urbanismo do Carballiño.
Durante a primeira metade do século XX, a feira do gando ocupaba toda a extensión das actuais prazas da Alameda, do Emigrante e Roxa.
Logo, a feira abandonou a Alameda e concentrouse na chaira bordeada pola Estrada de Irixo.
Liberaron dita área na década dos cincuenta, ao trasladar a feira do gando a beiras do Arenteiro. No seu lugar, se comerciaba na devandita praza cos produtos do campo, por iso é polo que lla coñecese durante algún tempo como a Plaza del Maíz.
Por último, na década dos sesenta, a chaira converteuse, do mesmo xeito que A Alameda, en lugar de esparexemento, onde se celebraban a maioría das festas. O palco para a música era moitas veces a caixa dun camión que se estacionaba preto do edificio da Sindical.
A partir do número 16, os números asignados son aleatorios, dado que a zona de chaira, que hoxe corresponde aos primeiros números pares da rúa Chamoso Lamas, estaba ocupada por unha serie de construcións de planta baixa e alpendres.
A pesar de ser un lugar relativamente céntrico, a Iluminación pública instálase nesta praza en 1964, a pedimento dos comerciantes da zona.
RUEIRO
2 CAFÉ BAR ESMERALDA
(ESTATE QUIETO)
“O Esmeralda” era un dos bares máis concorridos do pobo pola súa situación.
Durante un tempo foi tamén hospedaxe.
Tamén o era pola cordialidade dos seus donos, os irmáns DOMÍNGUEZ VALEIRAS, MANOLO e MILUCHO
Milucho era o tesoureiro da “Peña Nove”.
Ambos os irmáns terminaron aceptando o alcume popular co que todo o mundo coñecía o local “O EstáQuieto”.
O alcume “Está Quieto” quedoulle ao maior, a Manolo, porque era un neno moi inquieto e o seu avó non cesaba de repetirlle constantemente: «Estáte quieto!»
4 CARBURANTES SOBRINO
O establecemento pertencía a Cesáreo Sobrino Pereira.
Ata finais de 1961, pola porta do establecemento sinalada despachábase o gasóleo para camións e coches de feira.
Para encher o depósito dos vehículos, utilizábanse regaderas de distintas medidas. O sistema persistiu ata que o seu propietario, don Cesáreo Sobrino, deixoulles o negocio aos seus xenros: Luís Pardo e Andrés Piteira, que fixeron construír a estación de servizo da estrada de Ourense, coa que quedou Piteira. A estación entrou en funcionamento no verán de 1961.
8 CURTIDOS PITEIRA, trastienda
10 FERRETERÍA ROMERO, trastienda
12 ESTANCO PARRONDO
Este estanco rexentábao Jaime Enríquez Parrondo.
A expendeduría de tabacos atopábase no mesmo local da ferraxería, na rúa José Antonio (Rosalía de Castro). O despacho trasládase en 1959.
Jaime era fillo de Marcelino Enríquez (fundador do banco con sede no edificio da súa propiedade, o número 1 de Martínez Avellanosa, adquirido posteriormente por Banesto) e Josefa Parrondo, propietarios da ferraxería Parrondo, sita no número 9 da rúa José Antonio (hoxe Rosalía de Castro).
14 RELOGERÍA SANTIAGUÉS
Trastienda
16 BAR ELADINO.
La entrada principal la tenía por General Mola
18 – 28 MÍLLARA, INSTRUMENTOS Y ORQUESTA
Toda a fronte do fondo da praza pertencía a “Redondo” e estaba ocupado por unhas edificacións de planta baixa, na que se instalaron durante un tempo varios profesionais.
Entre eles, cabe sinalar ao FONTANEIRO VILLAR, que logo se instalou no 29 de Xeneral Mola, o TALLER eléctrico de PÉREZ PAULA, que se trasladou ao 40 de Conde Vallellano e ARGIMIRO MARNOTES.
2.jpg)
Na última das devanditas edificacións, tiña o local de ensaio da orquestra e taller de reparación de acordeóns JOSÉ CENDÓN RIANDE, “O MÍLLARA”
Pepe adoptou profesionalmente o apelido da súa esposa, Rogelita Míllara, a coñecida taquillera do cinema Alameda.
Pepe deulle o nome de Míllara ao seu establecemento de venda e reparación de instrumentos musicais.
Do mesmo xeito que á orquestra máis importante de Carballiño, que el dirixía e na que tocaba o acordeón.
A orquestra Míllara animou moitas das festas do pobo, asegurou os bailes na Sala Reque e participou en acontecementos provinciais.
Ademais, a orquestra Míllara actuou nos máis diversos lugares de Galicia e deu a coñecer o nome de Carballiño por moitos pobos de Asturias e Castela e León. Razóns polas que se lle dedicou a Pepe unha céntrica rúa.
O local onde Pepe tiña o taller e onde ensaiaba a orquestra correspondería agora co baixo do número de 6 de Chamoso Lamas
19 CAZA Y PESCA MEIN
JOSÉ IGLESIAS MEIN instala definitivamente a tenda neste número desde 1966.
AGRADECEMENTOS
En memoria dos membros da rondalla e do grupo de música “Los Poker” que faleceron e en nome dos vivos, a maioría con domicilio fóra das Terras do Orcellón, Cacho agradece a BADAL NOVAS a súa iniciativa para dar a coñecer a curta aventura daqueles mozos que viviron no Carballiño nos anos sesenta e lembrar aos seus coetáneos.
BADAL NOVAS únese tamén ao agradecemento de Cacho por aqueles que coas súas publicacións de álbumes fotográficos facilitaron a redacción do seu blog e do que nos ocupa:
Pola nosa banda, BADAL NOVAS agradece as fotos e informacións achegadas polos familiares dos concidadáns citados no blog, os documentos gráficos facilitados por MONCHO FUENTES
e, sobre todo, os achegados polo traballo escolar sobre Carballiño, dirixido polo profesor JUAN VALCÁRCEL OBELLEIRO.
Grupo de Diseño ( 3º BUP Medición e Urbanismo ) do IES Nº1 . Profesor Juan Valcarcel
Se alguien quere colaborar con fotos ou documentos para enriquecer esta publicación, asi como correxir posibles erros pode facelo a través do mail info@badalnovas.com
Manuel Amil Otero. maio de 2024
