Carballiño honra a memoria de José Benito Sieiro González, un sacerdote pioneiro no rural galego

II EDICIÓN COCHES CLÁSICOS NO IRIXO

Este sábado 12 de abril, o Templo da Veracruz de Carballiño acollerá unha misa en memoria de José Benito Sieiro González, párroco da localidade durante 28 anos, cuxo falecemento o 27 de abril de 2024 deixou un baleiro na comunidade que hoxe se une para lembrar o seu legado. Sacerdote, educador e promotor do cooperativismo, Sieiro González foi un home de fe e acción, cuxo traballo transformou o tecido social e económico da provincia de Ourense.

XUNTANZA DE CLÁSICOS NO IRIXO

Ano 2008: Declaracións de José Benito sobre a Semana Santa:

Un ano sen o “cura das mans na terra”
Un ano despois da súa partida, a homenaxe reunirá a fregueses, antigos alumnos e representantes das cooperativas que fundou, testemuños vivos da súa visión progresista. Sieiro González, ordenado sacerdote , combinou o seu ministerio cun incansable labor social: impulsou talleres formativos en zonas rurais e, guiado polo espírito do Concilio Vaticano II, liderou xunto a novos clérigos a creación das primeiras cooperativas agrícolas e de consumo da provincia nos anos 80 e 90. “Non quería dar esmolas, senón ferramentas para que a xente crecese”, lembra un membro da Cooperativa Agraria de Carballiño.

Ano 2001: Declaracións de José Benito na Veracruz:

Xornalismo rural: a voz dos pobos
Antes do seu labor pastoral, Sieiro González xa deixara pegada no xornalismo galego. Fai tres décadas, exerceu como correspondente de FARO de VIGO no concello de Bande, un labor que aceptou por invitación do seu curmán Manuel Comesaña, entón administrador do diario e esposo de Pilar Amado de Lema, da familia propietaria do medio. Desde esta tribuna, retratou con crueza e empatía as realidades do rural, converténdose en ponte entre os pequenos municipios e as páxinas do decano da prensa galega.

Ano 2003: Declaracións de José Benito sobre a festividade de Todos os Santos

Fe, educación e xustiza social
A súa figura transcendeu os límites da parroquia. Como docente, promoveu talleres de formación profesional en carpintería, agricultura e xestión comunitaria, sempre co lema: “Ensinar a pescar, non regalar o peixe”. O seu enfoque, inspirado nunha Igrexa próxima e comprometida, levouno a traballar de xeito conxunto con agricultores, impulsando modelos de autogestión que hoxe son referencia en Galicia. “Era un sacerdote que predicaba desde o exemplo, non desde o púlpito”, subliña unha exalumna dos seus talleres.

O Templo dá Veracruz, testemuña da súa obra
A misa deste sábado non só será un acto litúrxico, senón un recoñecemento colectivo. O templo onde oficiou misa durante case tres décadas albergará fotografías, documentos das cooperativas e exemplares das súas crónicas xornalísticas, nunha mostra simbólica da súa vida multifacética. “Era imposible non admirar a súa enerxía: o mesmo bendicía campos que ensinaba a negociar prezos xustos para o trigo”, comenta un veciño.

Ano 2004: Declaracións de José Benito sobre o Nadal:

Legado que xermina
Un ano despois da súa morte, o legado de Sieiro González segue vivo. As cooperativas que fundou facturan millóns anuais e os seus talleres formaron a xeracións de agricultores. Para moitos, encarnou o ideal dun sacerdote “renovador”, que entendeu a relixión como un motor de cambio social. Hoxe, Carballiño non só lembra ao seu párroco, senón a un arquitecto de comunidade cuxa obra demostra que a fe, cando se une ao traballo, sementa futuro.


RESUMEN DE PRENSA CON NOVAS ASOCIADAS A JOSÉ BENITO


1964-9-8-Jose Benito en Suiza

1969-5-31-misa en galego

1972-5-11-bande entrevista

1973-7-5-nomeamento en Grou

2011-1-22-50 anos sacerdocio

2007-5-6-Obras na Torre da Veracruz

MISA despedida das hermanas monxas do Asilo


Faro de Vigo 11/11/2019

El párroco de O Carballiño José Benito Sieiro celebra sus 50 años en el sacerdocio, que compaginó con la puesta en marcha de cooperativas de agricultores y la dotación de infraestructuras en el rural

El padre Benito Sieiro (derecha) en sus Bodas de Oro, con su primo Manuel Comesaña y la esposa de este, Pilar Amado de Lema.  // FdV
El padre Benito Sieiro (derecha) en sus Bodas de Oro, con su primo Manuel Comesaña y la esposa de este, Pilar Amado de Lema. // FdV

José Benito Sieiro González, (Lebosende, Leiro 1937), podía haberse limitado a tomar los hábitos e iniciar su apostolado como sacerdote, divulgando la palabra de Dios en la década de los años 60 y principios de los 70 por las remotas parroquias de la diócesis de Ourense, ajenas a la etapa de desarrollismo que vivía el resto de España. Ya no era poco.

Sin embargo en este largo entreacto de 50 años, prefirió complicarse aún más la vida y compaginó el ejercicio del sacerdocio con el de la docencia, impulsó talleres formativos en el rural y ayudado por otra hornada de jóvenes curas, animados por los vientos renovadores del Concilio Vaticano II, impulsó las primeras cooperativas agrícolas y de consumo en la provincia.

Fue incluso hace 30 años, corresponsal de FARO de VIGO en el concello de Bande, labor esta última que desarrolló por petición directa de su primo carnal Manuel Comesaña, administrador entonces del periódico y esposo de Pilar Amado de Lema, de la familia propietaria del diario decano de la prensa gallega .

“Mi primer destino como sacerdote fue en 1960 en la parroquia de As Caldas, en el barrio de A Ponte y ya en 1968 me nombraron párroco de Santa Comba de Bande”, recuerda el padre Benito. “En aquellos años éramos muchos sacerdotes, cada pequeña parroquia tenía su párroco y coincidimos un grupo de sacerdotes jóvenes en esta comarca” .

Comprobaron de inmediato que “además de las necesidades del alma de aquellos fieles, había un total abandono del campo, que había generado otras carencias materiales que había que solucionar, como el hambre y la miseria; incluso a los sacerdotes no nos llegaba ingresos como curas, y trabajábamos también en el campo, así que decidimos poner en marcha las primeras cooperativas agrarias y de consumo”, rememora.

Benito Sieiro lo cuenta con banalidad, como si tratar de hacer despegar a un tiempo las economía y cultura de las parroquias que tenía encomendadas, fuera una tarea aneja al compromiso sacerdotal . “Al comprar como cooperativa conseguíamos rebajar el precio de los productos y se dañaba menos la economía de los campesinos”.

Aquella pequeña legión de párrocos comprometidos con su entorno, se reunía de forma alterna en las pequeñas ermitas para trazar, junto con su trabajo de apostolado, el de ayuda a la comunidad.

“Conseguimos crear redes de agua donde no la había. De ahí la exclamación de “¡Cura do demo!” que, como recuerda con humor Benito, le dedicó una feligresa cuando vio por primera vez una red de agua canalizada. Consiguieron instalar teléfono en las pequeñas tiendas de cada aldea para comunicar a los vecinos, gestionar becas para los alumnos de valía, o impartir conferencias de formación agraria en los tele clubes.

Ahora es desde hace veinte años párroco de O Carballiño, en cuyo templo de A Veracruz acaba de celebrar sus Bodas de Oro en el sacerdocio, en un acto litúrgico al que asistieron entre otros sus hermanos Pedro, Miguel, Mercedes, Socorro así como sus primos Manuel Comesaña y la esposa de este María del Pilar Amado, y todo un largo etcétera de sobrinos y familiares. Más de 40 personas compartieron luego un ágape en un restaurante durante el que el padre Benito resumió episodios de este medio siglo de sacerdocio”en el que seguiré hasta que Dios lo quiera, esta es mi vocación y no sabría vivir de otra manera”.


PUBLICADO NO blogspot da CATEDRAL DE OURENSE: 12-5-2021

Excelentísimo Sr. Bispo D. Leonardo; Sr. Bispo D. Francisco José, compañeiros e amigos sacerdotes, seminaristas e relixiosas.

 Adjutorium nostrum in nomine Domini: Algúns sacerdotes, moitos, están a celebrar  hoxe as súas vodas de platino (60 anos); outros celebramos as vodas de ouro (50 anos) e , os máis novos, celebran as súas vodas de prata sacerdotais (25 anos). Co gallo da pandemia covid 19 xuntámonos dúas promocións de cada un dos aniversarios. As nosas promocións foron das últimas nas que a lingua latina era esencial tanto para comunicación intereclesial como para os estudos filosófico-teolóxicos, así como para a celebracións litúrxicas. Por iso os subliñados de esta acción de gracias van en latín, xa que son reflexo de unha historia e de unha vida, e quen máis e quen menos dos aquí presentes comprenden perfectamente o que estamos a dicir, pois a Liturxia das Horas e maila Misa celebrámolas tódolos días.

 Confiteor Dei omnipotenti … Pedimos perdón polos pecados de omisión. Por desgraza son pecados moi comúns na vida cristiá e tamén na vida sacerdotal, pero non por iso son escusables. Polos malos exemplos (a nosa vida non sempre foi un fiel reflexo do Evanxeo e, as veces, faltounos algo de celo apostólico. Non sempre fomos cristiáns misioneiros). Pedimos perdón por ter usado o ministerio sacerdotal para apoiar á nosa personalidade, para xustificar a nosa maneira de vivir. O papa Francisco dinos que os sacerdotes temos que ser pastores e que non podemos deixarnos embargar pola acedia, enfermidade frecuente. Pedimos perdón polos pecados contra a caridade pastoral: crernos en posesión da verdade, sen contar en tantas ocasións coa verdade dos irmáns.

 Gloria in excelsis Deo … Como nos ferveo corazón de ledicia ao recitar este  himno: honor, loanza e gloria ao noso Deus. A Xesucristo, ao Kirios, ao Señor do tempo e da historia, que está sentado á dereita do Pai e intercede por todos nós, na unidade do  Espírito Santo para gloria de Deus Pai. O canto dos anxos de Belén resoa en cada unha das nosas festas dende o máis profundo do noso ser.

Verbum Domini… Deo Gratias… Xesucristo é a Verdade eterna que se manifestou na plenitude dos tempos. Urxe o anuncio da Palabra de Deus ás nosas xentes (nenos, mozos e persoas maiores), urxe o anuncio da Palabra de Deus aos emigrantes, urxe o anuncio da Palabra de Deus a quen sofre, urxe o anuncio da Palabra Deus aos pobres. A Palabra de Deus crea e salvagarda a enteira creación. E temos por certo que “quen descoñece as Escrituras, descoñece ao noso Señor Xesucristo”.  A Palabra de Deus é a que salva, e non a nosa palabra.

 Credo in unum Deum… Cremos en Deus Pai todopoderoso e infinitamente misericordioso. A súa misericordia non ten fin. Cremos na Igrexa, fundada polo noso Señor; ela é santa e pecadora, porque os ministros e os fieis somos santos e pecadores. Cremos na vida eterna; pola entrañable comuñón dos santos algún día chegaremos ao ceo, lugar de felicidade, de descanso e de encontro co Señor resucitado.

 SanctusSanctusSanctus Dominus Deus Sábaoth… “Sede santos como santo é Deus voso Pai”. Evanxelizar é transmitir vida, santidade, animosidad espiritual. Os sacerdotes temos a obriga de entregar a nosa vida a Deus  pola salvación dos nosos irmáns. Non esquezamos as palabras do Señor: “Ninguén ten amor máis grande que o que da a vida polos amigos”.

Ecce Agnus Dei qui tollis pecata mundi … Corpus Christi. Amén. O Corpo de Cristo. Amén. “A Eucaristía fai a Igrexa e a Igrexa fai a Eucaristía”. A Eucaristía é fonte e cumio de toda a vida cristiá. “Tomade e comede … Tomade e bebede … Este é o meu corpo; este é o cáliz do meu sangue”. “O que come a miña carne e bebe o meu sangue vive en min e eu nel”. ¡Cantas veces temos repetido, escoitado e consagrado o pan e mailo viño en  cada celebración da Eucaristía!

Te Deum laudamus … Gracias, Señor: pola vida, polos nosos pais, polos nosos irmáns e demais familiares e amigos. Pola vida sobrenatural que nace en nós no bautismo, pola parroquia onde temos nacido e onde fomos bautizados, polos nosos Srs. Curas, que nos axudaron a crecer na fe e tamén no sacerdocio, polos feligreses e veciños todos. Gracias, Señor, polo precioso don do sacerdocio, polo Seminario e os nosos formadores e profesores, polos Srs. Bispos, que nos ordenaron e cos que nos tocou colaborar ao longo de tantos anos, por tódolos nosos condiscípulos, algúns xa falecidos (que en paz descansen), polos sacerdotes do presbiterio diocesano cos que camiñamos ano tras ano, pola fidelidade á nosa vocación ao longo de sesenta, cincuenta e vinte e cinco anos. Pero conscientes de que todo é obra do Señor e da súa gracia.

Ego sum resurrectio et vita: qui credit in me, etiam si mortuus fuerit, vivet; et omnis qui vivit et credit in me, non morientur in aeternum. O camiño é longo. Moitos irmáns nosos caeron na larga camiñada: as nosas nais e os nosos pais, os nosos familiares, amigos e coñecidos , os condiscípulos, compañeiros sacerdotes. E tamén queremos acordarnos hoxe dos mortos na pandemia, que tanto nos está facendo sufrir. A todos: Chorus Angelorum te suscipiat, et cum Lazaro paupere aeternam habeas requiem.

Regina Coeli laetare Alleluia … Permitídenos para ir finalizando mirar con tenrura a nosa Nai bendita do ceo, a Virxe María. Nosos pais, nosos irmáns e os nosos avós foron quen de ensinarnos a rezarlle. Ao longo da nosa vida sacerdotal, nas ledicias e nas tristuras, sempre acudimos a bendita Nai do ceo e facémolo dende as moitas advocacións diocesanas: a Clamadoira, a Aparecida, os Milagres, o Portal, a Saleta, o Viso, os Remedios, … Con confianza acudimos a Ela e gústanos agarimarnos no seu colo. Sempre fomos acollidos pola nosa Señora. Irmáns, que celebramos o aniversario da nosa ordenación sacerdotal, collidos da man de María, vaiamos ao encontro de Deus, noso Pai.

Ite, missa est:… “Homes de Galilea, que facedes aquí mirando ao ceo?” A Sementeira está a ser longa, a seitura promete, pois xa corre o gran nas espigas. ¿60, 50, 25 anos? ¿Que fixemos?  Pouca cousa e todo ca axuda do Señor. “Non fostes vós que me elixistes; son eu quen vos elixín e envieivos para dar froito”. Irmáns todos, sabendo o que sabemos, volveriamos a escoitar a chamada do Señor para mellor servir a nosa Igrexa diocesana e universal polo camiño da sinodalidade. A todos, de corazón, moitas gracias.

San Juan de Ávila, patrono del clero

Un día para agradecer la vida y entrega de nuestros sacerdotes

El miércoles 12 de mayo se celebra la Misa de San Juan de Ávila, patrono del clero español, a las 11:00 horas en la iglesia del Seminario Mayor, presidida por nuestro Obispo, Monseñor Lemos Montanet, con el homenaje y acción de gracias por la labor de los sacerdotes que cumplen 60, 50 y 25 años desde su ordenación tanto este año como los que los cumplieron en 2020, cuando no pudo celebrarse esta festividad debido al confinamiento.

Ordenados en 1960:

D. Adolfo Álvarez Cid D.

D. Camilo Parente Conde

D. José Benito Sieiro González

D. José Luis López Blanco

D. Julián Polo Martos


PUBLICADO HAI 10 ANOS

EL MILAGRO DE LA VERA CRUZ

Documental cinematográfico sobre el Santuario de la Vera Cruz de O Carballiño, en Ourense, el más importante edificio religioso de España erigido en el siglo XX, con la finalidad de albergar un fragmento de una de las reliquias más preciadas de la Cristiandad.

VIDEO: PREMER NA IMAXE:


Este Santuario, auténtica maravilla arquitectónica obra del arquitecto Antonio Palacios, es uno de los tesoros menos conocidos de Galicia. El artífice de su edificación fue el Padre don Evaristo Vaamonde y su constructor Adolfo Otero.
Ignacio Benedeti agradece la colaboración prestada para el rodaje de esta película al Padre José Benito Sieiro González y al erudito Felipe Senén.
“LA VOZ DE GALICIA” difunde la noticia de este documental:lavozdegalicia.es/noticia/ourense/2014/03/20/cortometraje-sobre-veracruz-recibe-miles-visitas-internet/0003_201403O20C9993.htm
“El faro de Vigo” recoge la noticia del estreno, proyectado en la Iglesia Vieja de O Carballiño, en presencia de las autoridades religiosas, militares y civiles: farodevigo.es/portada-ourense/2014/04/05/arciprestazgo-o-carballino-potencia-programacion/999739.html
Rodado con película Kodak Vision 500.
Concebido, filmado y escrito por Ignacio Benedeti Corzo.
Edición y postproducción: Víctor Galdón.
Escenas con steady-cam: Daniel Benedeti
Fotometría: J. Manoferro Uther
Revelado de la película: Ludwig Drasser (ANDEC Filmtechnik, Berlín)
Recarga de la película en cargadores Fuji Film: E. Pflüger
Telecine: J.L.Speed
Administración: Nena Pulido
Catering: M.T.Santos
ESTRENO: 4 DE ABRIL DE 2014, EN LA IGLESIA VIEJA DE O CARBALLIÑO (OURENSE), ESPAÑA.
Cámara: Fuji ZC1000
Ópticas: Fujinon EBC MAZ 7.5-75 mm y Fujinon EBC SW 5.5 mm
Sonido directo: sistema Fuji Film FTS con cintas de óxido de beridio.
Curiosidades técnicas: la película empleada, la Kodak Vision 500, se trata de la misma emulsión elegida por Woody Allen para rodar “Blue Jasmine”.
IGNACIO BENEDETI CINEMA, 2014
Copyright IB Cinema.
es-es.facebook.com/IgnacioBenedetiCinemaIbcinema


PUBLICADO EN “CRONICAS DE LA EMIGRACIÓN ” 27/08/2012 

“Bodas de Oro Sacerdotales” del Padre José Benito Sieiro González

José Benito Sieiro González. 50 anos de crego es el libro que acaricio entre mis manos, publicado por “Asesores Prensa, S.L.U”, Vigo, 2012. “A Diócese de Ourense está profundamente marcada pola labor discreta, xenerosa e eficaz de moitos dos seus presbíteros.

José Benito Sieiro González. 50 anos de crego es el libro que acaricio entre mis manos, publicado por “Asesores Prensa, S.L.U”, Vigo, 2012. “A Diócese de Ourense está profundamente marcada pola labor discreta, xenerosa e eficaz de moitos dos seus presbíteros. Está demostrado que un bo crego deixa tras súa unha pegada casi imperecedeira que se prolonga por moito tempo entre os seus fregueses –escribe en el “Prólogo” de esta tan bella como didáctica publicación Luís Quinteiro Fiuza, Obispo de Tui-Vigo, Administrador Apostólico de Ourense–. A débeda contraída pola Diócese de Ourense con cregos como Adolfo Álvarez Cid, sacerdote xubilado, José Luis López Blanco, capelán do colexio “Sagrada Familia” en Madrid, Camilo Parente Conde, párroco de Toén, Julián Polo Martos, párroco de Amoeiro, Manuel Sampayo Pérez, párroco de Parada de Amoeiro, Serafín Suárez Feijóo, párroco de Avión e José Benito Sieiro González, párroco de O Carballiño, pode ser en parte saldada con iniciativas como a presente Homenaxe-Conmemoración das súas ‘Vodas de Ouro Sacerdotais’ na que se procura agradecer a laboura dos nosos irmáns sacerdotes”.
Repasando la infancia de José Benito, éste nos recuerda que nació en un pueblo del Ribeiro, parroquia de Lebosende, perteneciente al “Concello” de Leiro-Ourense, en 1936. Segundo en edad de los cinco hermanos, comenzó a estudiar en el Seminario Menor de Ourense en septiembre de 1948. Tras doce años de estudio, un 17 de diciembre de 1960 recibió su “ordenación sacerdotal”. La primera misa solemne, el primer destino, la estancia en Ribadavia y el nuevo destino en Santa Comba de Bande.
Evoca José Benito Sieiro la “pastoral” en la parroquia de O Carballiño y la “pastoral” de las religiosas en esta nobilísima Villa gallega del río Arenteiro. Rememora los “Cincuenta Años de Sacerdocio: 1960-2010” y la peregrinación eclesiástica diocesana a los lugares donde San Pablo predicó a Jesucristo. Leemos el emocionado texto escrito por Manuel Rodicio Pérez, profesor del Instituto “Chamoso Lamas” y párroco de Señorín. Asimismo el artículo firmado por Francisco Lorenzo Amil, director do CPR “Sagrado Corazón. Franciscanas” y MMDP de la parroquia de O Carballiño. Un conmovedor “saludo” de Rafael B. Malero González, Hermano Cofrade Mayor de la Cofradía de la Vera Cruz de O Carballiño. También los “homenajes prosísticos” de Frutos Fernández González, catedrático de Física y Química del Instituto de O Carballiño y de Pedro Sieiro, licenciado en Geografía e Historia, ex-gerente del “Centro Residencial Docente” de Vigo.
Acerca de las obras del entorno del célebre templo de la Vera Cruz, cuyo artífice fue el insigne arquitecto Antonio Palacios, escribe Jesús Pereira Fernández, feligrés de O Carballiño. Un sentido poema de homenaje “Vodas de Ouro” nos obsequia Ana María Sieiro Moral, sobrina de José Benito, con motivo de la espléndida efeméride familiar, social y diocesana. Igualmente no olvidamos las evocaciones de Antonio Fernández León, párroco de “A Valenzá” de Ourense: “Lembranzas dende a Limia Baixa”. Y las de Miguel Fernández Grande, párroco de Parada de Outeiro. Y las de Carlos González Prieto, director diocesano de Orientación Familiar, párroco de Xunqueira de Espadañedo. Leemos el trabajo del arqueólogo Felipe-Senén López Gómez, el de José Carlos Rodríguez Carballo, párroco de Parada de Limia, el de Miguel Sieiro y el de José Ramón Hernández Figueiredo, párroco de Dacón. Nostálgicas fotografías y el “Epílogo” a cargo de Manuel Comesaña Sieiro, “alma mater” del hermoso libro.