Antón Jardón
Artigo : “O cadeliño zuro e o visitante impertinente”
A Afonso, e ao grupo Estafeta, por regalarnos tantos estraloques para estoupar no medio desta noite do eterno cuarto minguante
“Somos nós, afinal, que nos desapoiamos, e é entre nós e nós que se fere a diplomacia da batalha surda” (O livro do desassossego, Fernando Pessoa).
Aínda que pareza que pasou unha eternidade, pouco máis hai de quince días. Mentres o meu café cortado devoraba nun santiamén o terrón de azucre que lle arrimei ao fociño, negándome o dereito a gozar do pracer da remexedura, avistei a través da vidreira un fulano extravagante, claramente decidido a entrar onde algúns matabamos o tempo, o bar El Murciélago. Xustiño antes de sorber o primeiro grolo oíuse o estrondo que pegou a porta contra a parede, por mor do empurrón que lle zoscou aquel puto impertinente. Mais as impertérritas táboas, no canto de esnafrarse contra a parede, decidiron remelarse e regresar ao seu sitio a toda hostia e, por aquilo do efecto búmerang, aproveitar a viaxe de regreso para espetarlle un sopramocos ao inoportuno visitante. Ao decatarse que os morros do noxento badoco estaban intactos, a porta intentouno varias veces sen éxito e finalmente, malia a súa teimosía, tivo que recobrar a compostura de sempre.
O cadeliño zuro, apoucado no regazo da señora que zugaba o último refugallo da copa de moscatel, pegou un brinco e botou a correr como un foguete, decidido a facerlle fronte ao insolente; mais á medida que este camiñaba coma un pistoleiro cara á barra e farto de saber que «quen ten cu, ten medo», freou en seco, pegou unha reviravolta e regresou novamente ao colo da súa ama, mentres a clientela seguía tan apapahostiada como antes do acontecido, como se todo lle importase un chavo. Uns, ocupando as mesas sen gastar un peso; outros, refollando os xornais deportivos, cos cóbados fincados na barra, agardando que o susto fose minguando canda a escuma da cervexa.
Esa mesma actitude, así de babeca, foi a adoitada polo fulano que, con pinta de ser o dono do local, secaba a louza detrás da barra cun pano que in illo tempore puido ter sido de cor branca. Ese, o dono ou o que fose, nin sequera abriu a boca, limitándose a mirar por riba das lentes que repousaban na punta do seu nariz. Cando o pelouro chegou ao mostrador, sen preguntar, agarrou a botella do licor café e encheulle un chato a cugulo. O importuno visitante enviou o líquido dun trago. Ambos repetiron cadansúa faena unha e varias veces ata que o estraño visitante, sen pedir a conta, tocou a chanca cara a fóra, despedíndose con outro portazo, talvez máis contundente que o anterior. Nese instante foi cando, por mor do estrondo que causou a persiana ao esborrallarse e fundírense os plomos, o local ficou invadido por unha súbita escuridade que obrigou a clientela, chea de pánico, a fuxir pola porta traseira, identificada pola luz de emerxencia. Fóra xa daquel inferno, os que se atreveron a enfiar a vista cara á entrada principal puideron ver un inmenso morcego rindo a esgalla, debuxado na cara exterior da persiana do bar.
Agora, un día tras outro, desde a miña xanela podo observar como a persiana segue inmutábel e como, aí contra a noitiña, cando a toda a veciñanza se lle dá por aplaudir, o cadelo zuro, de paseo canda a dona, ladra e ladra sen sosego ao pasar por diante do café.
[En busca dunha chisca de luz, conteillo todo ao meu tío Lisardo mais valeume de ben pouco porque sigo obstinado coas mesmas dúbidas. Non acabo de comprender a quén lle ladra o cadeliño zuro. Ao dono do bar por ter a porta pechada? A aquel descoñecido e malcriado visitante? Talvez ao morcego estampado na chapa que non para de rir un instante? Eu non sei! Mais quen o sabe!?]
———————————————————————————————————-
Curriculum Antón Jardón
———————————————————————————————————-
Outros Artigos de Antón Jardón :
” 5 de abril, Domingo de Ramos “
