Manuel Herminio Iglesias
Os seres humanos temos moitos lastres que enmerdan a nosa existencia. Somos esa especie que ten a capacidade de devorarse a si mesma. Nestes días todos temos que facer unha reflexión pra poder dixerir que un pai sexa capaz de eliminar a un fillo indefenso. Que falla na humanidade pra que se chegue a unha situación tan aberrante. Non á violencia machista ten que ser un berro unánime.
Mais o meu comentario, ademais do reseñado e a dor que ises feitos nos produce, quere falar das miserias que tamén hai na política, ou mellor das persoas que exercen na vida pública e actúan soamente polo interese persoal e non polo colectivo. E pra iso a primeira cuestión está en entender como tantos charlatáns de feira poden embaucar a milleiros de persoas berrando e prometendo o ouro e o mouro, e incumplindo despois todo o que dixeron.
Sempre pensei que vivir en democracia traería máis educación e cultura e, polo tanto, máis saber. E iso daríalle ás persoas a capacidade de discernir entre o grau e a palla; ou entre quen é unha persoa bácua de sentimentos que minte, doutras sensatas que falan con razóns de peso.
Levo moitos días escoitando que, por primeira vez en moitos anos, a nosa cidade, non ten proposta programática cultural no concello. A cultura que a pague quen a queira, dixo o noso rexidor. Polo que, en Ourense, pasaron os maios e as festas da cidade e, aínda que estamos co tema da pandemia, non houbo nin unha lembranza que fixera mención a esas efemédides. Por outra lado lembro que desfíxose a Bamda de Música e fuxiron festivais que lle daban nome e peso á cidade fora de Galicia, baleirase de contido o Auditorio e molesta ate a existencia da UPO. E, o mais tristeiro, é que non pasa nada. Ben sei que, cando a sensibilidade humana é nula, e non se distingue unha boa banda de musica dunha charanga, ou non se distingue o chamado rok sínfonico ou decibélio festivo dunha sinfonía, pouco podemos esperar. Mais cando se é gobernante, e se adquire a categoría de autoridade pública, é obrigatorio facer un cursiño de mínimos de comportamento, saber estar; ter cultura xeral e musical e sobor de todo de ética pra non facer o ridiculo e moitas cafradas que logo pagamos todos.
En Ourense señores morreu a cultura animada dende o concello. E levamos dous anos nos que, o pouco que existía desapareceu, porque seica era tirar cos cartos. E preferiuse encher o concello de asesores que incluso andan cunha cámara pola rúa ensalzando as virtudes dun goberno formado por un triunvirato que existe por obra e graza dos populares; grupo político que rabea por volver e seguir no mando a costa do que sexa. E pra iso culpa a outros do que é o seu deber: apoiar unha moción de censura que saque do poder a quen hoxe ocupa a cadeira municipal.
En fin, aforramos de gastar unhas cadelas anuais no mantemento da cultura, pra tirar máis dun millón de euros en soldos a achegados co nome de asesores.
Cando na política só conta o obxectivo de manterse no poder como sexa, afloran as miserias humanas; aflora a miseria política que só trae podremia e deterioro da vida pública. E a vida institucional esmorece de tal maneira que todos saímos perdendo. E iso é o que pasa neste Ourense onde todo está por chegar e nunca chega. Hai cartos pra invertir: sí. Agora 62 millóns de euros. En qué? En ocurrencias. As miserias da política campan nesta cidade e pagarémolas todos. Mentres, quen pode arranxar o tema, está agochado por comenencia partidaria e tamén propia no Pazo Provincial. De pena.
Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias
