Manuel Herminio Iglesias
Non hai moito tempo Iñaki Anasagasti, no Foro que organiza o xornal La Región, falaba da vinculación de Castelao cos dirixentes nacionalistas vascos. Lembraba as conexións que había entre o PNV e o Partido Galeguista e, como non, falaba tamén do libro Sempre en Galiza onde, o rianxeiro universal, deixou moitas reflexións e opinións que, a día de hoxe, están moi vixentes. Logo, pra rematar o acto no Marcos Valcarcel, afirmamaba que, Galicia precisaba un partido nacionalista moderado que, sen estridencias, berros e pronunciamentos sobre cuestións alleas a esta terra, captase a esencia e os problemas que precisan arranxar os galegos pra mellorar a autoestima e finalmente afrontar as graves carencias que temos como comunidade.
Pois ben, na xornada festiva deste 25 de xullo, tratando de seguir a estela do galeguismo histórico, un grupo de xente vinculada o recén nado PG, Partido Galego, xuntouse en Allariz nun xantar de irmandade. O obxectivo era celebrar o día da patria compartido experiencias, ideas e recollendo propostas, pra logo seguir camiñando e implantando o proxecto en toda Galicia. Pola tarde despois do xantar a axenda levounos a visitar o cimenterio onde están os restos de Vicente Risco e posteriormente a fundación deste ilustre persoeiro.
No transcurso da xornada analizouse a situación do nacionalismo galego e chegouse á conclusión de que, a teoria dos vasos comunicantes sempre funciona nos distintos procesos electorais. Esta teoría poderíase resumir en que, os trasvases de votos sempre se fan entre as forzas alcumadas progresistas; mentres, o caladeiro de votos da dereita sigue practicamente intacto. Polo que, de non existir unha forza política que practique un nacionalismo práctico e pracmático e que sexa capaz de conectar cun sector social moi amplo desta sociedade, o cambio político nesta terra será unha tarefa moi dificil de levar á realidade.
O galeguismo ou se prefiren o nacionalismo galego, se quere darlle froitos a esta terra, ten que poñerse a traballar na Galicia real e, dende esa realidade afrontar as situacións que son pouco menos que crónicas. Ten que fuxir de imposicións e referencias a paises con ideoloxias que eiquí non son aceptadas e pasar a facer unha política práctica e amabel. E ten que facelo dende unha optica que lle permita despoxarse de ideas e posturas mal chamadas liberadoras, autodeterministas e arredistas. Tamén ten que deixar de xustificar modelos de países que nada pintan no contexto mundial. Claro, a non ser que, no fondo acariñe e agoche esas ideoloxías que, baixo o prisma da igualdade teórica, so empobrecen os pobos que as poñen en marcha. O nacionalismo galego vixente, aínda que hoxe ten uns resultados importantes, de non mudar rotundamente a situación na que está, non deixará de ser sempre unha muleta de forzas estatais.
En fin, as verbas do ex- senador Anasagasti e a idea do galeguismo práctico e pracmático, animaron un novo intento de abrir un camiño que, sen ataduras ideolóxicas, xunte ás xentes e colectivos que traballan nesta terra, para ser ser unha boa ferramenta pra autogobernarnos plenamente.
Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias
