Sente aqui, señor!

Antón Jardón

Curriculum Antón Jardón

———————————————————————————————————-

Artigo : “Sente aqui, señor! ”

AVANTAR ACTIVIDADES

 Ignoro que lugar é este onde me atopo / cos meus ósos e os silencios das palabras.  

(Xela Arias, Denuncia do equilibrio).

Coa malura da pandemia, da zarapallada dos confinamentos e dos toques de queda, coa lea dos achegados e co regreso da danza da polca aos boletíns oficiais, cústame ben lembrar a última vez que o vin, ata o punto de que xa non lle dou posto cara, malia coincidirmos tantas veces á mesma hora, durante máis de dous anos, ao pé da barra do mesmo bar.

Antonte vin a Carlos e pregunteille por el. Díxome que leriaran algo hai cousa dun mes ao cruzarse nas escaleiras do edificio e que o atopara algo desmellorado. Ao parecer, Gumersindo –Gumer para nós, Sindo para os demais− estaba moi doído co novo xefe, un raparigo traxado con cabeza de bombilla que, amais de abafalo tódolos días animándoo a pedir a xubilación anticipada, optou por tratalo constantemente de vostede, como se fose un ancián. E Gumer, farto de advertirlle que a el de vostede non o tratan nin os fillos, non lle aguanta esa chulería disfrazada de boa educación. Fora mellor que lle espetara unha somanta de hostias antes ca tratalo así. Nin sequera lle mudou o ánimo cando se meteu na conversa, disposto a excitarlle as papilas gustativas, aquel arrecendo da tortilla de pataca con cebola que lle estaba cociñando Lola, trinta e pico chanzos máis arriba. Gumer debe atoparse moi amolado co trato −o de vostede− que lle dispensa o novo director do banco xa que, no canto de consideralo unha cortesía, estalle sentando como unha desas doenzas que fan avellar a calquera dez anos en menos dunha semana.

Ao velo tan desacougado, e sabendo como sabe que o tipo sempre viaxa en transporte público, tratou de alivialo como puido, mesmo sentenciándolle con absoluta contundencia: «Ata que, ao entrar no autobús, vexas unha señora que se ergue do seu asento para dicirche ‘sente aquí, señor’, non tes porque sentirte un vello». O consello do Carlos debeulle ser remedio de santo porque Gumer seica se botou a correr escaleiras arriba, ansioso de saborear a tortilla que o agardaba no último piso do edificio.

Uns días despois, Carlos telefonoulle para saber como lle ía e, de paso, preguntarlle se xa atopara a señora que lle ofrecera o asento. A resposta de Gumer non se fixo agardar: «Non, aínda non a atopei nin a vou atopar, porque dende que me xubilei nin subín nin teño pensado subir ao autobús».

[O meu tío Lisardo é dos que pensan que o mellor antídoto contra as maluras do ánimo nunca é o que che receita o entendido. Sempre é o que un mesmo é capaz de fabricar].

———————————————————————————————————-

Outros Artigos de Antón Jardón :

” A codia das ausencias en tempos adversos “

A algarabía cuántica da covid-19 e a matanza da señora Clotilde [relato]

” A contumacia dun milhomes contra a cerellada doutros catro [relato] “

” Que diferenza hai entre a denta-dura de Trump e o dentame de Bide? “

Maldita escuridade! (Sempre anoitece con máis Vox e menos Nós no horizonte)

Guerra patriótica: nacionalismo madrileño contra centralismo español

” Ménage à trois nas cloacas do Barbaña “

” Algo cheira a rancio na cidade dos biosbardos “

” Casabranca e o lado íntimo da pseudo-política ourensá.”

” Non hai doce sen trece (corolario) “

” Non hai doce sen trece (segunda parte) “

” Non hai doce sen trece (primeira parte) ”

” Antollo e o xurelo guisado [relato] “

” O can vello, o amo e o patrón [relato] “

” Incontinencias dun petulante na fase 1 [relato] “

” O corvo e o alcalde [relato] “

” A pandemia dos estorniños berrecallos [relato] “

” Unha muller confinada no supermercado “

“O cadeliño zuro e o visitante impertinente”

“Mentres tanto”

” 5 de abril, Domingo de Ramos “

” Galicia, esa esquina do mapa “

” Un País que se disipa sen remedio “