Manuel Herminio Iglesias
A cultura debe ser considerada como unha faceta importante e necesaria dentro dunha sociedade. E por ser algo importante e necesaria nunha sociedade hoxe quero comentar a situación da cultura nesta cidade do interior galaico.
Formalmente a cultura chegou a ter un espazo con concellería propia na maioría dos concellos coa chegada da democracia. E entre ises concellos estaba o da nosa cidade. Pois, antes a concellería era de festas, aínda que nela facíanse actividades culturais. E dende esa data, houbo moitos concelleiros que tentaron deixar marca. Pretendían facelo abranguendo dous espazos ou obxectivos que non son contrapostos. O primeiro era manter as festas tradicionais da cidade Corpus, Maios e entroido etc; e o outro era ter un tecido cultural asociativo no municipio que fora base pra aumentar a participación da veciñanza dos distintos barrios e partes do concello.
Na lembranza, aínda que hai máis, citarei a un concelleiro: Balbino Alvarez e a dúas concelleiras: Isabel Perez e Ana Garrido. Esta xente coa súa labor entenderon que a vida cultural non só era traer grandes actuacións nas festas e demais actos, se non que era preciso ter en todo o Concello un tecido cultural de base que axudara a dinamizalo e que fomentase a participación social e mellorase o coñecemento da nosa historia local e a descafeinada ourensanía que outros organismos promoven.
Mais os tempos trocaron e no concello chegou o mandato da desfeita; chegou o tempo no que, o pouco que quedaba e funcionaba, había que pechalo. E apareceu o modelo que di: o que queira cultura que a pague. E desta maneira, e con esa dialéctica incendiaria dos que andan carentes de cultura e sensibilidade, perdeuse en boa parte o festival Pórtico da Paraíso; pasouse o festival de Cine á Deputación, festival que camiña cara unha desfiguración do que debía ser; cortáronse, con impedimentos varios e restricións absurdas, o cativo apoio ás actividades culturais que se facían nos barrios; pechouse o museo municipal; medio pechouse o Auditorio e todo vai camiño de esnaquizar a Universidade Popular. A iso, hai que sumarlle a desaparición da banda de música e podíamos seguir nomeando máis cousas. Pola contra, chegou o tempo dos asesores nos que se gasta un diñeiral; tamén o dos cargos a dedo, o do city manager e o das ocurrencias estrafalarias.
Ourense camiña dereito a ser un ermo cultural. Non abonda con perder poboación e ver como morre o pequeno comercio; se non que hai que rematar coas actividades culturais que xa existían e que axudaban a que non se despersonalizara máis a cidade. No tempo do individualismo, a pouca vida cultural existente da cidade camiña cara a súa desaparición total. Pois a política cultural limitase a traer algunha actuación de persoeiros ou grupos foráneos, e nada máis. Ou sexa: actuar como unha axencia de contratación de espectáculos seguindo o camiño da cultura de masas que nos marcan dende fora. Polo que, o descoñecemento de que hai outra cultura que lle da personalidade o concello e á cidade é evidente. E a pouca actividade cultural que queda resiste e vive ó marxe dun concello e demais entidades públicas que a ignoran. O empeño da xente altruísta que se move nos barrios desta cidade é que mantén viva a asociacións, recupera datas historicas e festas ten a espranza, de que este andazo axiña pasará ó esquecemento. E Ourense, que anos atrás chamouse a Atenas de Galicia, supere esta outra pandemia. Polo tanto, chegou o momento de que todos os que traballamos de maneira altruísta pola cultura de base, unamos a nosa voz e tentemos poñerlle freo a este despropósito. Pois, se non o facemos, seremos cómplices desta desfeita que desprestixia ó Concello como institución e por extensión a nosa cidade e ós que vivimos nela.
Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias
Vandalismo, botellóns e desleixo
Dúas maneiras de actuar na política
