Manuel Herminio Iglesias
Todos os seres humanos na vida tratamos de buscar a felicidade como meta ideal. Ben sei que hai moitas definicións sobor da felicidade. Escollín dúas. A primeira di: Estado de grata satisfacción espiritual e física. A segunda: Estado de ánimo da persoa que se sinte plenamente satisfeita por desfrutar de algo bo.
Ámbalas definicións sinalan o estado de satisfacción da persoa como eixo fundamental pra ser feliz. Polo que, por dedución, enténdese que, cando unha persoa está satisfeita coa súa misión na vida, está feliz e se non é así, trata de buscar outra meta que ó satisfaga no seu existir.
Hai uns días un bispo, din que controvertido pola labor episcopal que facía, no canto de ter unha amante agochada, decidiu, por amor, deixar o seu cargo pra ser máis feliz.
Xa sei que os máis relixiosos dirán que o deixa polo amor mundano; e outros que está nas mans do demo e que hai que facerlle un exorcismo. O asunto non sería unha nova, de non ser por aquelo de tratarse dun purpurado da Igrexa que deixa os seu votos de castidade e comeza un novo camiño na vida. Esta decisión que non é nova e que xa a tomaron moitos cregos pon, sobor da mesa, un debate sobre o celibato obrigatorio pra exercer de cura ou de bispo. Na actualidade sábese de moitos cregos que casaron e que, baixo a tolerancia da igrexa actual, seguen a dicir misa e non pasa nada. Na nosa terra hai varios. Eles, discrepando neste senso da doutrina oficial, esgrimen como defensa de que o Celibato, é unha imposición que se comenzou no concilio de Elvira en Granada no ano 325, e que logo foi eliminados no de Nicea 325, pra ser posto de novo en vigor nos concilios de Lastrâo I 1125, II 1139 e III 1179 e logo ratificado no de Trento 1545. Esta imposición que, a día de hoxe está fora de tempo, agudízase na institución relixiosa coa falla de cregos pra atender as parroquias espalladas polo rural galego.
Sinalei que todas as accións humanas procuran a felicidade da persoas; unhas están no eido mundano da terra, e outras no eido espiritual ou relixioso. Mais, tamén sabemos que a felicidade é un compendio que implica sentirse realizado en ámbolos dous estadios. E neste senso unha persoa, un crego que proclama e profesa unha relixión, podería compatibilizar casar e ter fillos e, á vez, realizarse como persoa sen ter que renunciar á vida clerical. Pois estaría cumprindo dúas facetas: a da vida matrimonial en familia e a de ser crego.
O bispo de Solsona deu un paso que amosa valentía e sinceridade. Namorouse e quixo sacalo á luz pública pra non ter que agochalo ou andar dando que falar. Outros cregos non dan o paso, e fomentan que as linguas murmuradoras, que tanto dano lle fan a institución relixiosa, falen. Facede o que eu digo, non o que eu fago, di un dito moi popular que se basea na sapiencia de que somos humanos e polo tanto temos moitas debilidades. Condenar os impulsos da natureza parece un feito pouco natural cando ser crego e formar unha familia cunha muller son realidades compatibles.
En fin, estou seguro que o debate non tardará moito tempo en abrirse e, nesa organización piramidal que é Igrexa, o Celibato chegará a ser opcional; pois os tempos mudaron moito. E se non andas cos tempos perdes o tren e quedas encorado nun pasado moi anacrónico. Ademais, os seminarios andan moi escasos de vocacións. E en tempo de escaseza hai que aproveitar o que xa se ten.
Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias
Dúas maneiras de actuar na política