Manuel Herminio Iglesias
Hai uns días o presidente da Asociación de Seixalbo publicaba un artigo falando da cidade e a provincia e, afirmaba que daba a sensación de que, cada día que pasa, voltávamos ao medievo. Ou sexa; que o retroceso en Ourense é tan evidente que camiñamos cara atrás no canto de ir pra mellor. Pois ben, escoito nos medios informativos que o Sr. Feijoo, presidente da Xunta, convida a todas as administracións e forzas políticas pra facer un acordo pra salvar Ferrol e a súa comarca; pois, segundo dixo, nestes últimos 40 anos perdeu trintamil habitantes. O nome escollido seica é Ferrol tamén existe. O que ven a ser algo semellante o que xa se fixo noutra provincia do Estado. E diante esta nova, un comenza a pensar e a darlle voltas a cachola, e conclúe: Pero se na nosa cidade e provincia, ou sexa Ourense, dende a chegada da democrácia perdéronse 80.000 habitantes. Sí, oitenta mil, que son moitos. Razón pola que somos a provincia galega máis castigada coa emigración a outras partes do Estado e fora del. E polo que se ve, nin o señor provincial, o que marca a liña a seguir no pretendido feudo, nin o Sr. Feijoo e todos os demais que gobernan se enteran desta situación.
Ourense perde empresas, pechan pequenos e medianos comercios e nada novo no eido empresarial anima a frear iste deterioro permanente. Ademais do dito, carecemos de lideres políticos que poidan revertir esta situación e levar a a provincia a bon porto. Polo que augúranos un futuro escuro e tristeiro para estas terras do interior. E se as carencias provinciais lle sumamos que na cidade, principal motor e espello pra o resto do feudo, todo camiña de mal en peor e está no máis escuro desleixo, sabemos que vaise cumplir o que dixo presidente da Xunta referíndose á cidade: “Jácome será letal para Ourense” Polo que o futuro que nos espera é máis negro co chapapote.
Vivimos un tempo de decadencia no que, nesta cidade e provincia, os cidadáns asumiron a derrota, como se fose unha maldición da que eles nada fan pra saír. Outra pandemia máis contra a que nada podemos facer. E non debera ser así. Se hai tempo que como provincia renunciamos a pintar algo dentro do panorama político galego. Penso que haberá que reflexionar e rebelarse contra deses meigallos que nos pretenden afogar. Do contrario, seremos unha terra doente semellante a aquil enfermo que vive esperando a morte asistida e confórmase con ter coidados paliativos.
No centenario da xeración Nós, estamos nunha encrucillada na que a falla de rebeldía e de certo orgullo, está a cronificar unha situación que no afoga. E aínda que vemos como todos os índices sociais desta provincia, día a día, van a peor non se percibe ningunha reacción por parte dos gobernantes nin dos entes que conforman o tecido social desta provincia.
Por iso, a pregunta está cantada: E Ourense existe; ten vida de seu; aspiramos a algo os ourensás pra mellorar o futuro dos nosos fillos e netos? A terceira cidade galega, por número de habitantes, morre lentamente, e naide parece enterarse. Amigo Carba camiñamos , como tú dis, cara o medievo. De pena.
Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias
Ourense, por riba das ideoloxías
Vandalismo, botellóns e desleixo
Dúas maneiras de actuar na política
