O seu nome fede a pólvora queimada, excelentísimo señor!

Antón Jardón

Curriculum Antón Jardón


«Tristes guerras / si no es amor la empresa. / Tristes. Tristes. / Tristes armas / si no son las palabras. / Tristes. Tristes. / Tristes hombres / si no mueren de amores. / Tristes. Tristes.»

(Miguel Hernández, Tristes guerras)

AVANTAR ACTIVIDADES

Ao asomarse o ocaso do atardecer, sempre aparece unha inmensa manda de estorniños decididos a resgardarse da intemperie, a poñerse a cuberto, a agocharse para esquivar a insolencia da noite. Voan coa mirada posta na hedreira verde que, a piques de afogalo definitivamente, agatuña pola avellada casca do pino ergueito na esquina do parque, termando sen apetencia dalgunhas ponlas que se agarran como carrapatos a un corpo lánguido, case afogado pola da metástase da podremia que o invade sen tregua.

Un novo estrondo, cargoso e irreverente –un de tantos– atrae a atención dos inertes apátridas que, agora si, enfocan a ollada cara ao edificio onde consumen a maior parte da súa existencia. Mais só poden ver, e mesmo apalpar, a espesa fumareda que, nun santiamén, abafa aquel solpor radiante. Ao espantarse, os inxenuos paxaros, voan adoecidos cara a arriba, talvez á procura dun ceo inalcanzábel e, nesa fuxida desesperada, ao tomarlle a dianteira aos nubarróns, petan de cheo contra a dura codia do firmamento. Coas ás crebadas, case desplumados, emprenden o regreso forzoso, canda unha chuvia de zunados proxectís, en busca daquel pino moribundo. Ao non atopalo, acaban estoupando contra os abdomes rebentados dos cadáveres que decoran parte da avenida.

No canto de bucinas e sirenas das ambulancias cacarexan ducias de pegas, voando a rentes dos tellados canda os incontábeis voitres, competindo pola carnaza que presentiron meses antes do acontecer noxento que nunca escampa. Ao asentar a poeira da cinsa negra, unha incalculábel morea de escombros agárrase aos anacos dos cadáveres –e aos cadáveres enteiros– para deixar constancia de quen manda no barrio. Ringleiras de coches circulan con absoluta naturalidade, como se non pasara nada. Circulan coas ventás pechadas, para evitar o olor a pólvora queimada que desprenden os vómitos trousados polos mortos, xusto antes de morrer. Varios cadelos esfameados refungan entre eles, e peléxanse por lamber as pozancas do sangue que tingue de vermello o monótono gris marengo das beirarrúas, mentres uns nenos lamben os mocos, choran e corren cara ningures, desesperados, sen tino, en busca de alguén que nunca atoparán. Nunca.

Engalanados con carrancas de aceiro inoxidábel, ladran e ouvean os cans grandes –os excelentísimos señores con pedigree– oulean e ladran antes de repartir o mundo en lóbulos hepáticos, para engulir e degustar o fígado cru sen ningún condimento.

E nós? Nós aí estamos, apapahostiados, coas asentadeiras acopladas no sofá, coa cervexa nunha man e o mando do televisor na outra e, tomando posición do lado que nos mandan, permanecendo impasíbeis, vendo como Putin se pasea polo despacho, lambendo ovas de esturión; ou como o coro de adoratrices de Occidente –Scholz, Sánchez, Macron…– lucindo traxes de cor azul cobalto, lle rin as bromas á momia americana de plexiglás, antes de acordar enviarlle máis escopetas aos rapaces de Ucraína, antes de dicirlle si Bwuana á orde de gastar máis en balas. Das outras guerras que tamén ensanguentan o mapa, non se fala. E, se non se fala, é que non as hai.

Apago o televisor e, no medio do silencio e da escuridade da noite, escóitase o canto queixoso dunha curuxa, que non para de laiarse, porque sabe que mañá ninguén se acordará de nada. Debe ser a guerra, me cago ata na puta miseria!

[O meu tío Lisardo bota fume polas orellas, observando como cualifican os cadáveres con absoluta normalidade os encargados de contarnos o que pasa: tantos os soldados bos, tantos soldados malos e cidadáns dun ou doutro bando.]

 

————————————————————————————————–

Outros Artigos de Antón Jardón :

” Feijóo rebenta os freos ao atravesar ao Padornelo “

” Por que te vas, Alberto? “

” Contra o carnaval de Madrid, viva o entroido de Xinzo! “

” Cando as rogativas non dan acabado coa sequía “

” O desencanto de don Claudio “

” Don Claudio e o progreso “

” Vai moito frío en Penalonga “

” A matanza do tempo “

“Unha ovella na tulla do diñeiro”

” Mirando cara a acolá “

” A galiña que pon os ovos sen data de caducidade “

O pan noso de cada día

” Quen ri último, ri mellor “

” Rebuscando nos sumidoiros “

” Conichos e fantoches “

” Contando tardes, sobre todo, tardes “

Quen anda aí?

A señora da máscara no papo (e a educación no sobaco)

“Paco Picholas e os elementos noctámbulos ”

” Sente aqui, señor! “

” A codia das ausencias en tempos adversos “

A algarabía cuántica da covid-19 e a matanza da señora Clotilde [relato]

” A contumacia dun milhomes contra a cerellada doutros catro [relato] “

” Que diferenza hai entre a denta-dura de Trump e o dentame de Bide? “

Maldita escuridade! (Sempre anoitece con máis Vox e menos Nós no horizonte)

Guerra patriótica: nacionalismo madrileño contra centralismo español

” Ménage à trois nas cloacas do Barbaña “

” Algo cheira a rancio na cidade dos biosbardos “

” Casabranca e o lado íntimo da pseudo-política ourensá.”

” Non hai doce sen trece (corolario) “

” Non hai doce sen trece (segunda parte) “

” Non hai doce sen trece (primeira parte) ”

” Antollo e o xurelo guisado [relato] “

” O can vello, o amo e o patrón [relato] “

” Incontinencias dun petulante na fase 1 [relato] “

” O corvo e o alcalde [relato] “

” A pandemia dos estorniños berrecallos [relato] “

” Unha muller confinada no supermercado “

“O cadeliño zuro e o visitante impertinente”

“Mentres tanto”

” 5 de abril, Domingo de Ramos “

” Galicia, esa esquina do mapa “

” Un País que se disipa sen remedio “