Cartas sen selo: As fragrancias que nunca esvaecen

Antón Jardón

Curriculum Antón Jardón


«Deixa passar o vento / Sem lhe perguntar nada. / Seu sentido é apenas / Ser o vento que passa…» (Fernando Pessoa, Odes de Ricardo Reis, Deixa passar o vento)

Na véspera da Noiteboa –que xa queda tan lonxe– Roberto envioume un whatsapp para felicitarme as festas, e eu respondinlle decontado cunha chamada telefónica. Quería escoitar a súa voz, fascinante e sedutora como a luzada da lúa, tan suave e agradábel como a seda, capaz de apoucar as intemperies e os aconteceres cargosos que tanto infestan estes tempos abruptos, acugulados de estragos…, de mediocridade e confusión.
Preguntámonos pola vida e pola saúde, pola nosa e pola da familia e, case sen querer, falando da sinxeleza das cousas, fómonos imbuíndo nunha pracenteira conversa, coloreada de sabores excelsos e fragrancias intensas. Ao evocarlle a miña feliz condición de aldeanizado, enfiamos os sentires e a cháchara cara a alcoba das paixóns e emprendémola cos ovos da casa –ou ovos de pita, como os define outro amigo noso– «Nós temos cinco galiñas e satisfán abondo as nosas apetencias». Roberto enmudeceu un instante e deseguida exclamou: «Non hai comparanza, nin no sabor nin no aroma nin na esencia!» E ten razón, os ovos do supermercado –os que non son de pita, vaia!– son talmente insípidos, non saben a nada. Para a tortilla de pataca non hai como os ovos da casa.
Finalmente levamos a conversa cara a incomparábel fragrancia que tanto enfeitizara os nosos sentidos: a película de Vittorio Gassman, Profumo di donna, capaz de exhalar inmensas nubes de xasmín. E falamos, obviamente, das penetrantes exuberancias que sempre ocuparán o camarín central do templo dos olores e gozos sublimes: o aroma do café, a fragrancia do tabaco e, por suposto, o incomparábel recendo da tortilla de pataca con ovos da casa. Que nunca nos falte a dozura e o relax dos ulidos que amados!
Nestes días invernizos, cando a voraz anoitecida engule a tarde antes de que naza, cando xememos ata a extenuación por desembeleñar a madeixa das lembranzas, cando ao ano que xa feneceu lle custou tanto despedirse; mentres o novo espreitaba impaciente o descoido do moribundo, para darlle o empurrón letal cara ao precipicio da memoria e apoleirarse no seu niño de pétalos de caraveis e guizos de escambróns, cando a melancolía aínda teima e gurra contra a euforia, cando semella que todo está a piques de estragarse, sempre aparece o auxilio das fragrancias amadas e das vellas amizades que, nestes días de letarxia, axiña acoden con suma presteza, en forma de sabores incomparábeis, de whatsapp ou chamadas telefónicas apracíbeis. As vellas amizades que sempre se achegan dispostas a suavizarche, con aromáticas pingadas de refrescantes cavas, a secura dos amados ausentes, dos turróns cargosos e das horas e uvas secas, ata amansarche e adozar os aconteceres pretéritos e as nostalxias porfionas, ata amornarche con apócemas benditas a doenza dos infortunios e maluras, causados talvez pola repugnante hernia dos inesperados estorbos que foron inzando, cada día do pasado, entre os zumes gástricos da porfiona amnesia e o irresistíbel ardor das irredentas lembranzas.
[Conta o meu tío Lisardo que un dos recordos máis agradábeis que se acubillan na súa memoria é o aroma dunha tortilla, feita con patacas da terra e ovos da casa.Un intenso e inconfundíbel arrecendo que, cando a veciña cociñaba tortilla, conseguía atravesar a groso muro de pedra que separaba as dúas casas. Seica era tal o devezo daquel cheiror que, cando as sospeitas lle rebulían no padal, o meu tío arrimaba as ventas contra a parede medianeira para poder gozar daquel olor tan sublime, ata constatar que todo se esvaecía completamente].

Outros Artigos de Antón Jardón :

É a caligrafía, babeco!

AVANTAR ACTIVIDADES

Cando pretendes apalpar os sentires da noite

A dama da Lagoa, Xinzo, Carreira e nós

A insignificancia das cativezas

Don Alberto e a súa circunstancia

O que acontece é insignificante, o importante é o que nos contan

“Don Alberto, o home que perdeu o acento (que nunca tivo)”

“Tempos de pandemia e secura”

“O estado da nación / O estado da ficción”

“A insipidez minguante da esquerda cortesá”

” Don Alberto e a astroloxía luscofusquiana “

Aaai!, se as paredes falasen, don Alberto.

” Feijoo e a reconciliación coa familia (política) “

” O seu nome fede a pólvora queimada, excelentísimo señor! “

” Feijóo rebenta os freos ao atravesar ao Padornelo “

” Por que te vas, Alberto? “

” Contra o carnaval de Madrid, viva o entroido de Xinzo! “

” Cando as rogativas non dan acabado coa sequía “

” O desencanto de don Claudio “

” Don Claudio e o progreso “

” Vai moito frío en Penalonga “

” A matanza do tempo “

“Unha ovella na tulla do diñeiro”

” Mirando cara a acolá “

” A galiña que pon os ovos sen data de caducidade “

O pan noso de cada día

” Quen ri último, ri mellor “

” Rebuscando nos sumidoiros “

” Conichos e fantoches “

” Contando tardes, sobre todo, tardes “

Quen anda aí?

A señora da máscara no papo (e a educación no sobaco)

“Paco Picholas e os elementos noctámbulos ”

” Sente aqui, señor! “

” A codia das ausencias en tempos adversos “

A algarabía cuántica da covid-19 e a matanza da señora Clotilde [relato]

” A contumacia dun milhomes contra a cerellada doutros catro [relato] “

” Que diferenza hai entre a denta-dura de Trump e o dentame de Bide? “

Maldita escuridade! (Sempre anoitece con máis Vox e menos Nós no horizonte)

Guerra patriótica: nacionalismo madrileño contra centralismo español

” Ménage à trois nas cloacas do Barbaña “

” Algo cheira a rancio na cidade dos biosbardos “

” Casabranca e o lado íntimo da pseudo-política ourensá.”

” Non hai doce sen trece (corolario) “

” Non hai doce sen trece (segunda parte) “

” Non hai doce sen trece (primeira parte) ”

” Antollo e o xurelo guisado [relato] “

” O can vello, o amo e o patrón [relato] “

” Incontinencias dun petulante na fase 1 [relato] “

” O corvo e o alcalde [relato] “

” A pandemia dos estorniños berrecallos [relato] “

” Unha muller confinada no supermercado “

“O cadeliño zuro e o visitante impertinente”

“Mentres tanto”

” 5 de abril, Domingo de Ramos “

” Galicia, esa esquina do mapa “

” Un País que se disipa sen remedio “