Antón Jardón
Curriculum Antón Jardón
«Sin embargo, no reconocía nada ni a nadie, y menos las calles en que me paraba a leer los nombres en todas las esquinas. Otro viento, más bien largo y ruidoso. ¿Por qué tenía tantos?» (Mario Vargas Llosa, Los vientos)
No conto Los vientos –unha mistura de ensaio, ficción e acto de contrición– o premio Nobel de Literatura de 2010, Mario Vargas Llosa, esmérase ao tope tratando de explicarnos as convulsas mudanzas destes tempos tan liviáns, de encefalograma plano e talmente desaclimatados. O autor ilústranos sobre a chegada dunha nova era que, malia avanzar e mellorar inmensamente en moitos aspectos, noutros catapúltanos aos comezos do cuaternario. No relato fálanos tamén dun Madrid distópico, apampado, que vexeta coa obsesión de autoproclamarse o epicentro mundial da chulería, a ignorante e a estulticia persistente. No entanto, aproveita a ocasión para narrarnos o último capítulo da súa biografía íntima, adubada polos arrepentimentos, o desazo, a indiscreta frouxidade física, a desmemoria biolóxica, a tristura, a cruel soidade e.., tamén por ese clímax de sabedoría, propio das persoas posuidoras dun DNI coa lenda «validez permanente», que lles concede o don de ler os algarismos dos almanaques ao revés: saben que día foi onte, dubidan que día é hoxe e nunca se lembran que día é mañá.
Mais os que teñen a tixola polo mango, malia a consanguinidade ideolóxica que tanto os une ao autor, carecen adrede da ansia necesaria por ilustrarnos sobre as achegas de Vargas Llosa á cultura e arrepíanse ante as lóxicas reflexións enxertadas no conto Los vientos, que deberían –deberiamos– compartir. Os da tixola só nos permiten saber que un escritor peruano estragou o seu idilio amoroso cunha señora cuxa estampa ocupa a miúdo as páxinas das revistas do corazón. Eles son felices cando ocupamos as conversas nas disensións dun futbolista e unha cantante afamados –mais non esfameados– aínda que a trangallada musical dela teña unha letra cargada de feminismo. Aplícanse, traballan arreo e pagan para que leriemos desas parvadas, para que os carrapatos que nos zugan o sangue: a inflación…, as inmensurábeis ganancias da banca ou das eléctricas non nos quenten a boca e non nos inflen as pelotas ou os ovarios. Queren que fagamos, sen sufrirmos trastornos psicolóxicos, aquilo que nas nosa educación sería propio de xente malcriada: que admiremos ao fillo do rei de Inglaterra por publicar un libro, que nin sequera é da súa autoría, onde pon a caer dun burro a súa propia familia. Amánsannos o pensamento para que aplaudamos a decisión, atribuída á irmá do rei de España, de enviar a Abu Dabi a un señor maior de idade, un tal Felipe Juan Froilán de Todos los Santos de Marichalar y Borbón, para que aprenda as habelencias do seu insigne avó, no canto de andar de tunante polos seráns, por se un día tiveramos necesidades ‘reais’ de proclamalo xefe de Estado. Estes son os tempos e estas son tropas e as flatulencias que nos fan tan felices e anxelicais.
[Ah!, o meu tío Lisardo conta que o que queren os da tixola, en fin, é que bailemos todos ao ritmo que eles nos marcan (trumpadas, balsonaradas ou abascaladas castelán-leonesas) para que, cando chegue a hora da gran verbena, asumamos como un servizo a España atopar a Feijóo e ao de Vox mergullados no goberno, acubillados coas sabas que todos fomos tecendo sen apenas decatarnos].
Outros Artigos de Antón Jardón :
Cartas sen selo: As fragrancias que nunca esvaecen
Cando pretendes apalpar os sentires da noite
A dama da Lagoa, Xinzo, Carreira e nós
A insignificancia das cativezas
Don Alberto e a súa circunstancia
O que acontece é insignificante, o importante é o que nos contan
“Don Alberto, o home que perdeu o acento (que nunca tivo)”
“O estado da nación / O estado da ficción”
“A insipidez minguante da esquerda cortesá”
” Don Alberto e a astroloxía luscofusquiana “
Aaai!, se as paredes falasen, don Alberto.
” Feijoo e a reconciliación coa familia (política) “
” O seu nome fede a pólvora queimada, excelentísimo señor! “
” Feijóo rebenta os freos ao atravesar ao Padornelo “
” Contra o carnaval de Madrid, viva o entroido de Xinzo! “
” Cando as rogativas non dan acabado coa sequía “
” O desencanto de don Claudio “
” Vai moito frío en Penalonga “
“Unha ovella na tulla do diñeiro”
” A galiña que pon os ovos sen data de caducidade “
” Contando tardes, sobre todo, tardes “
” A señora da máscara no papo (e a educación no sobaco) “
“Paco Picholas e os elementos noctámbulos ”
” A codia das ausencias en tempos adversos “
” A algarabía cuántica da covid-19 e a matanza da señora Clotilde [relato] “
” A contumacia dun milhomes contra a cerellada doutros catro [relato] “
” Que diferenza hai entre a denta-dura de Trump e o dentame de Bide? “
” Maldita escuridade! (Sempre anoitece con máis Vox e menos Nós no horizonte) “
” Guerra patriótica: nacionalismo madrileño contra centralismo español “
” Ménage à trois nas cloacas do Barbaña “
” Algo cheira a rancio na cidade dos biosbardos “
” Casabranca e o lado íntimo da pseudo-política ourensá.”
” Non hai doce sen trece (corolario) “
” Non hai doce sen trece (segunda parte) “
” Non hai doce sen trece (primeira parte) ”
” Antollo e o xurelo guisado [relato] “
” O can vello, o amo e o patrón [relato] “
” Incontinencias dun petulante na fase 1 [relato] “
” O corvo e o alcalde [relato] “
” A pandemia dos estorniños berrecallos [relato] “
” Unha muller confinada no supermercado “
“O cadeliño zuro e o visitante impertinente”
” 5 de abril, Domingo de Ramos “
