Antón Jardón
Curriculum Antón Jardón
“Una tarde parda y fría / de invierno. Los colegiales / estudian. Monotonía / de lluvia tras los cristales”
(Recuerdo infantil, Antonio Machado).
Os devotos do café da media mañá seguen coa mesma actitude da semana pasada, cando un bocapodre aireara na televisión do bar as perdurábeis masacres de Netanyahu sobre a poboación palestina: tan aburridos e tan despistados, tusindo indiferenza, mastigando o miolo das horas fabricadas polo monótono reloxo que contabiliza o tempo dende detrás da barra. Seguen aí, como sempre, boqueando cara a pantalla, topeneando e deitando a cabeza no colo da inopia. Iolanda, tan preto e tan ausente, está sentada ao pé da fiestra, observando os avatares do tempo e os aconteceres que desfilan pola cabeza do bidueiro do parque.
Se non fose porque sabemos que todo é finito, hai momentos nos que mesmo pensamos que o inverno, este inverno, non ten pensado marchar. Atópase a gusto na nosa desfigurada Limia, burlándose dos almanaques, empeñado en mostrarnos cada mañá unha mala réplica daquela pelica auguenta dos días de antonte, que tanto botamos de menos. Á súa idade xa debería ir pensando en empaquetar os tarecos e mercar o billete de volta. Compórtase como se non lle importase convivir na mesma casa cunha impaciente primavera, que xa leve tempo agarrada ao seu pescozo, ignorando a data de entrada en vigor dun contrato que nin sequera asinou. Talvez ningún deses dous testáns sabe que, un día destes e tamén sen previo aviso, un verán cos cabeiros aguzados asomará o fuciño para engulilos dunha asentada, sen concederlle o regulamentario trámite de audiencia.
Iolanda goza ao tope mirando a través dos cristais o relax duns cantos pombos, auñados ás canas do bidueiro do parque, que os soporta e atura sen inmutarse. Non se move nada, nin sequera as últimas follas secas se atreven a desprenderse definitivamente das gallas, talvez polo medo a que o tempo e a intemperie as sentencien a podrecer lentamente ata converterse en esterco en calquera recuncho da praza. Na cabeza do bidueiro aínda hai sitio para a parella de pegas ansiosas de arremedar aos pombos. Un merlo vinculeiro súmase á meditación relixiosa, mentres dúas lavercas pasean tranquilamente pola herba, preto da árbore acolledora.
De súpeto e sen licenza unha escuridade imprevista apodérase das horas, a monotonía invernal recupera a autoridade e vén acompañada dun vento animoso que invade discretamente o escenario, entoando a Marcha Turca de Mozart, para facerlle domear a cabeza ao dócil bidueiro, ritmicamente, cara a un lado e cara ao outro. Malia todo, a paxarada non se dá por aludida. Chove a esgalla e Iolanda ponse a contar as pingadas que se esnafran contra os cristais. Ao escampar cálmase o refacho e os paxaros seguen alí sen inmutarse. Canda a calma regresa o silencio e a cadela de Iolanda corre e ladra debaixo do bidueiro, mais os paxaros permanecen impasíbeis. Na televisión do bar non se oíu máis do xenocidio de Netanyahu. Un forte estrondo aniquila a calma e invade o silencio, os da barra seguen sen inmutarse, mais os paxaros levantan o voo e foxen desesperados. Cara a onde irán?
[Díxome o meu tío Lisardo que, en Ucraína e en Gaza, non cesan os estouros, mais iso non tería maior importancia se non for pola maldita inflación que fai que todo custe máis do normal. Maldita invernía! Cando marchará?]
Outros Artigos de Antón Jardón :
“A teimosía da perpetua escuridade”
“O gozo de pasear sen ir cara a ningures”
“A espantosa realidade das cousas”
“Anatomía do frío que non cesa”
“Recompor a memoria. En galego, claro!”
“Que queremos ser, ‘anduriños’ ou pardaos?”
“As gloriosas fragancias da Gloria”
“O prezo dos servizos municipais (ou cando as comenencias suplantan ás necesidades)”
“Concellos galegos: un mundo que non muta nin se inmuta”
” Que longa e a noite e que fugaz é a luz! “
” A lingua, a cultura e as andrómenas dalgúns alcaldes “
” Que é un alcalde de tarifa plana? “
” Concellos galegos ou concellos de Galicia “
” O regreso de Antón Tovar ás veigas durmidas “
” O espello convexo e os carneiros mochos”
Que tropa, que tempos…, que ventos!
Cartas sen selo: As fragrancias que nunca esvaecen
Cando pretendes apalpar os sentires da noite
A dama da Lagoa, Xinzo, Carreira e nós
A insignificancia das cativezas
Don Alberto e a súa circunstancia
O que acontece é insignificante, o importante é o que nos contan
“Don Alberto, o home que perdeu o acento (que nunca tivo)”
“O estado da nación / O estado da ficción”
“A insipidez minguante da esquerda cortesá”
” Don Alberto e a astroloxía luscofusquiana “
Aaai!, se as paredes falasen, don Alberto.
” Feijoo e a reconciliación coa familia (política) “
” O seu nome fede a pólvora queimada, excelentísimo señor! “
” Feijóo rebenta os freos ao atravesar ao Padornelo “
” Contra o carnaval de Madrid, viva o entroido de Xinzo! “
” Cando as rogativas non dan acabado coa sequía “
” O desencanto de don Claudio “
” Vai moito frío en Penalonga “
“Unha ovella na tulla do diñeiro”
” A galiña que pon os ovos sen data de caducidade “
” Contando tardes, sobre todo, tardes “
” A señora da máscara no papo (e a educación no sobaco) “
“Paco Picholas e os elementos noctámbulos ”
” A codia das ausencias en tempos adversos “
” A algarabía cuántica da covid-19 e a matanza da señora Clotilde [relato] “
” A contumacia dun milhomes contra a cerellada doutros catro [relato] “
” Que diferenza hai entre a denta-dura de Trump e o dentame de Bide? “
” Maldita escuridade! (Sempre anoitece con máis Vox e menos Nós no horizonte) “
” Guerra patriótica: nacionalismo madrileño contra centralismo español “
” Ménage à trois nas cloacas do Barbaña “
” Algo cheira a rancio na cidade dos biosbardos “
” Casabranca e o lado íntimo da pseudo-política ourensá.”
” Non hai doce sen trece (corolario) “
” Non hai doce sen trece (segunda parte) “
” Non hai doce sen trece (primeira parte) ”
” Antollo e o xurelo guisado [relato] “
” O can vello, o amo e o patrón [relato] “
” Incontinencias dun petulante na fase 1 [relato] “
” O corvo e o alcalde [relato] “
” A pandemia dos estorniños berrecallos [relato] “
” Unha muller confinada no supermercado “
“O cadeliño zuro e o visitante impertinente”
” 5 de abril, Domingo de Ramos “
