Manuel Herminio Iglesias
Non hai, alomenos nesta terra, festa de orixe relixioso na que arredor dela non estea presente o comercio, o consumismo e un bo xantar. Chegaría con dar unha volta polas catro provincias e facer un listado, seguro que non collería en varias follas. E en todas estas manifestacións polulares de carácter relixioso aparece a economía como un factor complementario, e polo tanto determinante do seu éxito. Mais na que mellor se manifeta o consumismo acrítico e o dispendio é na celebración do Nadal.
Dende hai un tempo a fiebre dos alumados e de ver que pon a arbore máis grande comenza a ser un choteo que xa dá pra moitas chanzas e cachondeos. Na nosa cidade, anos atrás, os comerciantes, por aquelo de incitar ó consumismo, pagaban o alumado das rúas do centro da urbe. Esto que foi unha realidade mudou, pois algúns alcaldes quixeron facerse notar, e agora o Concello apeituga con todos os gastos que non son poucos. E o que é peor, todas os concellos entraron nunha compentencia con outras vilas e cidades pra ver que pon máis luces e farolea máis de ter o alumado máis chulo. E o que debera ser un Nadal participativo como acontece nos pequenos pobos e aldeas onde cada veciño decora e pon as luces en cada fachada, pasou a ser unha obriga que en moitoas casos resulta abusivo e molesto pra moitos cidadáns.
Ben sei que lembrar o pasado sempre ten connotacións que nos levan a pensar que calquera época foi mellor co presente, cando non é así. Os tempos e as modas son diferentes e desta maneira hai que interpretar o noso día a día.
Con todo, o Nadal de hoxe resulta se unha festa moi artificiosa, pois o sentido daquela festa de caracter relixioso que facía un balance do ano que morría e plantexaba desexos e esperanzas para o novo que chegaba, pasou á historia e xa é pasado. Como tamén son moitas tradicións que tiñan o seu aquel coma os concertos de panxoliñas no que os coros participaban. Tamén os cantos de Nadal polas casas veciñas onde se interrelacionaba a xente e fortalecía os vincallos de amizade e convivencia. Xa sei que a día de hoxe, moitas as agrupacións corais da cidade desapareceron. Quedan algúnhas e andan escasas de xente moza que queira participar nelas. Mais estas agrupacións eran escolas de convivencia e de aprendizaxe musical. As novas tecnoloxías no canto de animar a cantar, semella que animan soamente a escoitar e a non participar. Por iso a cantiga que máis se escoita e a de: Oe, oe oe oe oe oe.
Vivimos un tempo no que o individualismo ten a moita xente obsesionada, e por ser unha gran verdade, a sociedade resíntese en todo o que sexa participación social. Os que andamos mergullados no mundo cultural sabémolo ben. Polo que o problema agudízase cando dende as isntitucións soamente se promociona a diversión e unha especie de seudocultura mesturada coa festa que convirte á xente en masa uniforme sen capacidade critica e incapaz de discernir o grao da palla, o ético do amoral, e a calidade do que non a ten. Polo que tras desa forma de manipular ven, ademais do despilfarro de cartos públicos, a decadencia en todos os sentidos da vida social e comunitaria.
A fantasía artificial do Nadal inunda as nosas rúas. E como se fóramos un pouco zombis ollamos o lucerio e esquecemos tantas cousas e aconteceres que mesmo arrepia. Esquecemos esas guerras que invaden e desfan países; que pisan os dereitos das persoas, que machacan a moita xente inocente, que matan e encadean a nenos e maiores. Mais embaucados polas luces de mil cores, e por un cosumismo voraz ata cremos que somos felices nun Nadal artificioso.
A nosa sociedade, todo o que toca quere sacarlle rendabilidade económica. E, a día de hoxe, precisamos un chisco de sentido común, mesura e moita racionalidade para vivir o presente.
Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias
Feijoo e as maiorías absolutas
Descoñecen o que berran e chantean?
Lavándolle a faciana a extrema dereita
Moita enerxía sen rentabilidade
Ourense: Sen obxectivos nin proxectos
Ourense, por riba das ideoloxías
Vandalismo, botellóns e desleixo
Dúas maneiras de actuar na política
