Avelino Muleiro García :
-Licenciado en Filosofía pola Universidade de Barcelona.
-Catedrático de Filosofía do Instituto Alexandre Bóveda (Vigo).
-Director durante seis cursos académicos do IB. Alexandre Bóveda
Hai que lembrar, pero lembrar antes…Hai que
Lembrar cara a mañá
Mirar unha data no calendario e decidir que a partir dela todo cambiará, é algo profundamente humano. A vida humana, a nivel individual e colectivo, está marcada polo calendario, máis alá do simple transcorrer cotián. Por iso, as persoas proxectamos metas e actos importantes a partir de datas concretas, utilizándoas como fitos simbólicos ou simplemente como recursos prácticos. Esta tendencia reflicte a necesidade de ordenar o tempo e dotar de significado ás nosas accións. Tal necesidade plásmase en datas como o inicio de ano, os aniversarios, os cambios de estacións do ano, as festas patronais ou locais…
No ámbito colectivo, os gobernos, as institucións e distintos tipos de comunidades tamén se organizan desde datas sinaladas: plans de desenvolvemento que comezan tras unha lexislatura, proxectos ecolóxicos e ambientais despois de terribles incendios forestais, celebracións culturais que marcan un calendario de eventos e compromisos, programacións académicas que arrincan a comezos ou finais de curso… Organizar os nosos actos ao redor dun día específico ou dun tramo de tempo concreto é unha forma de darlle contorno ao futuro e de domesticar o incerto.
O interesante de todo isto é que, aínda que o tempo flúa de maneira continua, os seres humanos fragmentamolo e cargámolo de significados para facelo manexable. Elixir unha data concreta non só organiza as nosas accións, tamén outorga un valor emocional que reforza a sensación de comezar algo novo. E aínda que cada data sinalada non sexa máis que un día como outro, o certo é que ao cargala de significado transformámola. Non é o tempo quen nos dita o inicio dos nosos proxectos, somos nós quen llo pedimos ao tempo, a pesar de que este non sempre respecta os nosos desexos.
A data convértese en bandeira, nunha ilusión de certeza que nos tranquiliza. E, con todo, máis dunha desas promesas queda suspendida, atrapada no baleiro entre a declaración programada e a acción executada.
Os políticos fano continuamente. Presentan un programa e enmárcano en datas simbólicas: “aos cen días do triunfo electoral”, “despois do primeiro ano de goberno”, “a paz en Ucraína despois da reunión en Alaska”, “a reconstrución de Gaza despois de eliminar a Hamás”, “un pacto de Estado contra a emerxencia climática despois que pasen os incendios” …
O mesmo ocorre con proxectos persoais ou profesionais. Moitos mozos esperan gañar unha oposición ou conseguir un traballo fixo e, despois, con esa tranquilidade económica, proxectan investigar, escribir o seu primeiro libro ou crear o seu propio gabinete profesional. Pero a miúdo, cando chega esa estabilidade, o cansazo cotián xa non deixa espazo para a ilusión que antes parecía impoñerse con forza.
Isto tamén ten repercusións no ámbito máis íntimo e persoal. Eukene e Lancelo compartían unha longa amizade. Con todo, Eukene, inmersa nun conflito familiar que tentaba resolver, pediulle a Lancelo poñer en pausa a súa relación ata atopar estabilidade e claridade en si mesma. Lancelo, sabendo que a vida non adoita axustarse a prazos concretos nin a datas previstas, dubidou de que ese día chegase realmente. O tempo continuou o seu curso: meses e anos pasaron, e aquela ocasión que Eukene esperaba para retomar o vínculo diluiuse. Finalmente, Lancelo renunciou á idea de recuperar a amizade, convencido de que esta non pode depender de condicións externas nin de que os problemas desaparecen no tempo que un se imaxina. Así, aquela relación quedou interrompida sen que Eukene alcanzase a resolver o que a inquietaba.
A gran lección sobre os proxectos que os humanos depositamos no calendario demóstranos que o seu comezo nunca chega desde fóra, senón que o inventamos e o programamos nós. A data é só un recordatorio, un símbolo; pero o que realmente conta non é o día en que decidimos actuar, senón a constancia coa que transformamos ese xesto en hábito.
A vida, de cando en cando, obedece aos nosos prazos, pero non hai data máxica que resolva o que non somos capaces de soster no inmediato. As promesas políticas cúmprense só se hai vontade, as amizades renacen non nun día marcado, senón nun acto de coraxe en calquera instante, e os proxectos persoais florecen cando se lles dedica tempo hoxe mesmo.
Federico García Lorca deixounos unha lección maxistral sobre eses proxectos a futuro. Dentro da súa produción literaria atópase unha breve peza teatral titulada Así que pasen cinco años, publicada o 19 de agosto de 1931. Cinco anos despois, o 18 de agosto de 1936, coma se dunha premonición se tratase, García Lorca era fusilado en Granada.
A historia desa pequena obra de teatro narra a vida dun mozo que, ao comprometerse coa súa noiva, proponlle esperar cinco anos antes de casar. Transcorrido ese tempo, o mozo regresa coa intención de cumprir a súa promesa. Pero como o tempo -sempre implacable e inexorable- non se detén, decátase de que ela xa contraeu matrimonio con outro home. El, no seu desconsolo e absolutamente desilusionado, tenta empezar un novo amor cunha mecanógrafa, quen durante todo ese período o amara en segredo. Con todo, esa muller, espello cruel do seu propio destino, imponlle a mesma condición: pospoñer a voda por outros cinco anos. Finalmente, o protagonista termina morrendo só no seu fogar, agardando ese amor que nunca puido lograr.
Esta obra é unha profunda reflexión sobre a natureza do tempo, que se converte en eixo central e símbolo da acción dramática lorquiana. O tempo aparece aquí como protagonista invisible, marcando destinos e delimitando as posibilidades dos personaxes.
Nunha conversación que manteñen o vello e o mozo, dille o vello ao mozo -o protagonista da obra-:
“Gústame tanto a palabra recordo. É unha palabra verde, zumarenta. Mana sen cesar fiíños de auga fría”.
E o mozo respóndelle:
“Si, si, claro. Ten vostede razón. É preciso loitar con toda idea de ruína…”
Vello:
“Hai que lembrar, pero lembrar antes”.
Mozo:
“Antes?”
Vello:
“Si, hai que lembrar cara a mañá”
(O mozo absorto):
“Cara a mañá”.
A lección parece clara. Nas promesas depositamos un poder no futuro que en realidade non lle pertence. Prometemos que así que pasen as datas que eliximos no calendario actuaremos sobre os nosos proxectos aprazados, sen pensar que as nosas promesas, na inmensa maioría, adoitan acabar desinflándose.
Outros artigos de Avelino Muleiro:
Avelino Muleiro: “A guerra: Unha reflexión sobre o absurdo”
Avelino Muleiro: “A vida bébese a pequenos grolos”
Avelino Muleiro: “Nietzsche, o profeta ateo”
Avelino Muleiro: “O desarraigamento (II) “
Avelino Muleiro: “O desarraigamento (I) “
Avelino Muleiro: ” A vida, un xogo total”
Artigo: ” Avelino Muleiro: “Se a vida estivese programada” “
Avelino Muleiro:”Os novos Retablos das Marabillas”
Artigo: “Avelino Muleiro: ” Viaxando -no metaverso- con Charles Darwin pola Patagonia, (II)”. Darwin, os foguinos e o espectáculo da Natureza”
Artigo: “Avelino Muleiro: ” Viaxando -no metaverso- con Charles Darwin pola Patagonia, (I)”“
Artigo: “Avelino Muleiro: ” Maldita soidade (II). A soidade psicolóxica “
Artigo: “Avelino Muleiro: ” Maldita soidade (I). A soidade na filosofía “”
Artigo: “Avelino Muleiro: “Perdón, rancor e cicatrices””
Artigo: “Avelino Muleiro: “A mentira como ascensión do nihilismo””
Artigo: “Avelino Muleiro: “Mi Buenos Aires querido…””
Artigo: ” Avelino Muleiro: ” O erro categorial nas Ciencias Sociais (I) O fetichismo das ideas””
Artigo: “Avelino Muleiro: “Mundos acoplados””
Artigo: “Avelino Muleiro: “As profecías da actual situación de naufraxio posmoderno (II)””
Artigo: “Avelino Muleiro:”Náufragos posmodernos nunha sociedade ideoloxizada (I)””
Artigo: ” Avelino Muleiro:” Do xene egoísta ao algoritmo suicida””
Artigo:” Avelino Muleiro. A ética do discurso (II) A ética ao rescate”
Artigo:” Avelino Muleiro. A ética do discurso (I) A ética ao rescate”
Artigo: “Avelino Muleiro: ” Cultura e Viño “”
Artigo: ” Avelino Muleiro: “Poden ter dereitos os animais? (II)” “
Artigo: “Avelino Muleiro: “Poden ter dereitos os animais? (I)””
Artigo: “Avelino Muleiro: As pseudociencias e a medicina convencional”
Artigo: “Avelino Muleiro: A vileza dos novos deuses fatuos do Olimpo”
Artigo: “Rebelión sentimental do amor contra o control lóxico da razón (II)”
Artigo: “Rebelión emocional da amizade contra o control lóxico da razón (I) “
Artigo: “Sofismas e falacias, torpedos do discurso lóxico”
Artigo: ” Festa da filosofía no metaverso “
Artigo: “Tempos de frio moral”
Artigo: “Avelino Muleiro: Trascendencia do irrelevante (II)”
Artigo: “Avelino Muleiro: Trascendencia do irrelevante (I)”
Artigo: “Avelino Muleiro: O bico envelenado de Casandra”
Artigo: “Avelino Muleiro: A ocorrencia como contraargumento político”
Artigo: “Avelino Muleiro: Rebelión na caverna”
Artigo: “Avelino Muleiro:” A razón á caza e captura do azar e da causalidade””
Artigo: “Avelino Muleiro: “Derradeiros poemas de Manuel Vilanova”
Artigo: “A opinión de Avelino Muleiro: ” Vítimas baixo sospeita “”
Artigo: “A opinión de Avelino Muleiro: “Retablo de Nova York””
Artigo: ” Da imbecilidade á loucura pasando pola estupidez “
Artigo:” Filosofía delenda est “
Artigo: ” Fronteiras borrosas na realidade xeracional “
Artigo: ” Auf Widersehen, Viena. Dankeschön ”
Artigo: ” Encontros -imaxinarios-en Viena (III). Freud-2 “
Artigo: ” Encontros- imaxinarios- en Viena (II). Freud-1 “
Artigo: ” Avelino Muleiro : “Encontros –imaxinarios– en Viena (I)” “
Artigo: ” Festas do Nadal e a súa historia “
Artigo: ” O cerebro humano, esa caixa negra da nosa conduta “
Artigo: ” Mente, cerebro e conciencia (II) “
Artigo: ” Mente, cerebro e conciencia (I) “
Artigo: ” Pienso, luego Resisto “
Artigo: ” Da caverna platónica á nova Barataria “
Artigo: ” A linguaxe, instalada no idiolecto e na evolución social “
Artigo: ” Viaxe polas entrañas da hermenéutica “
Artigo: “A xustiza, entre o veo da ignorancia e a Intelixencia Artificial “
Artigo: ” Malos tratos e crueldade “
Artigo: ” Movementos feministas e ideoloxía de xénero “
Artigo: ” Dereitos humanos e dereitos dos animais “
Artigo: ” Violencia patolóxica “
Artigo: ” Posmodernidade e medios de comunicación “
Artigo: ” A ilusión da eterna xuventude e da inmortalidade: pode ser reversible o envellecemento? “
Artigo: ” Filosofía Médica (II): A historia da medicina e os seus retos actuais “
Artigo: ” Filosofía Médica (I) :Relación da medicina coa filosofía e coa ciencia “
Artigo: ” De quen son os fillos? “
Artigo : ” O Poder da Intelixencia Emocional “
Artigo : ” Devalo da Galicia interior “
Artigo : ” Filosofía Política: realismo e perversións políticas ( II ) “
Artigo : ” Filosofía Política: realismo e perversións políticas ( I ) “
Artigo : ” Negacionismo e represión social “
Artigo : ” Reclamos tóxicos “
Artigo : “ Ditame aberto ás ideoloxías (II) “
Artigo : ” Ditame aberto ás ideoloxías (I) ”
Artigo : “ Crise de Valores “
Artigo : ” A paz perpetua ”
Artigo : ” Científicos, expertos, médicos e filósofos “
Artigo : ” Regreso ao futuro “
Artigo : ” Parte de guerra ”
Artigo : ” Mario Bunge, embaixador do Carballiño ”
————————————————————————————————–
Curriculum de Avelino Muleiro García
-Licenciado en Filosofía pola Universidad dee Barcelona.
-Catedrático de Filosofía do Instituto Alexandre Bóveda (Vigo).
-Director durante seis cursos académicos do IB. Alexandre Bóveda.
-Profesor do Instituto Ausias March (Barcelona) no curso académico 1968-69.
-Profesor de Filosofía da Universidade de Santiago de Compostela nos cursos 1970-71 e 1971-72.
-Subdirector Xeral de Bacharelato da Consellería de Educación da Xunta de Galicia (1986 e 1987).
-Fundador e presidente do partido político Nacionalistas de Galicia (NG).
-Co-fundador e actual presidente do Grupo Aletheia de Filosofía.
-Fundador e actual Director do Instituto de Estudios Carballiñeses.
-Director da revista Ágora do Orcellón.
-Presidente da asociación Álvaro das Casas.
-Vocal da asociación Amigos da Universidad de Vigo.
-Membro do consello de redacción do boletín Tres Campus (Amigos da Universidade de Vigo).
-Membro cofundador da Táboa da historia de Galicia.
Obras
Colaborador semanal de Diario16 (desde finales dos ochenta e comenzos dos noventa).
-Colaborador semanal de Atlántico Diario, durante cinco anos, co logotipo El Surco (en castellano) e Xermolo (en galego).
-Publicou traballos da súa especialidade (Nietzsche, Wittgenstein, Lóxica…) en libros e revistas filosóficas.
-Colaborador en libros e revistas culturales (Festa da palabra, Encontros coa tradición. Conversas no Ribeiro, Tres Campus, Verbas aos mozos galegos, de Álvaro das Casas -en edición facsímile-, O Manifesto UCRA, de Álvaro das Casas –edición facsímile-, etc).
-Prologuista de varios libros (Nomes do Ribeiro -de Frutos Fernández-, Os nomes beiramariños –de Gerardo Sacau–, Mar adiante, as Xeiras dos Ultreias, etc).
-Coordinador do libro Homenaxe a Neira Vilas e a Balbino, o neno labrego.
