Manuel Herminio Iglesias
Tiña escoitado falar de moitas historias dos galegos polo mundo da emigración onde algúns, non todos, fixeron fortunas, ou como se dicía as Américas creando empresas moi importantes. Algunhas aínda seguen con grande éxito nos nosos días. Citarei a do veciño de Seixalbo “César Iglesias Freire 1910” na República Dominicana. Tamén sabía doutros que inventaron xogos como o Futbolín “Alejandro Campos en 1937” aínda que este foi emigrante en Cataluña. Ou de que cantigas moi populares como a Rianxeira, que non son tradicionais como din algúns libros, pois teñen autor con nome e apelidos. E aínda que moitos galegos no o saiban, está melodía escribiuna un galego na Arxentina e despois de estreala nun teatro de Bos Aires volveuse a cantar pra recibir o ilustre exiliado Alfonso Daniel Rodriguez Castelao. Atahualpa Yupanqui cantautor dixo con insistencia: Cando as cantigas son queridas e asumidas polo pobo xa non pertencen ó seu autor, aínda que a legalidade o diga. Este é o caso da Rianxeira. Pero vou o asunto deste comentario, pois a historia do rei dos Xíbaros, que seica foi o galego Alfonso Raña natural dunha parroquia de Avión provincia de Ourense, animou a miña curiosidade pola novela que comento. As historias de galegos polo mundo, sobor de todo os da primeira ola de emigrantes sen papeis de finais do século XIX, agochan moitos persoeiros que deixaron pegada no que daquelas se chamou o novo mundo.
Pois ben, hai un par de semanas asistín á presentación dun libro dun autor ourensán que polo seu nome e co que escoitei no acto chamoume a atención. O nome resultoume un chisco misterioso. E, canso de escoitar tantas novas e trolas do mundo actual; novas que non me gustan ren, ou ver disputas políticas nas que a culpa do que acontece nesta península sempre é dos outros, metinme nas súas tripas coa idea de descubrir algo que descoñecía. E así foi. O relato comenza nas terras desta provincia onde uns pais danlle o seu fillo maior uns papeis do avó pra que os lea e se pode ordene toda a correspondencia e así coñecer o que neles contaba. El xunto cos seus irmáns comezaron unha tarefa de investigación na que relata as andanzas de varios mozos desta terra que na súa xuventude acordaran que na súa vida manterían contacto contándose as súas peripecias polo mundo. Pois ben, un grupo deses mozos atraídos pola ambición dun tesouro que se atopa nunha cidade misteriosa soñan con acadalo pra repartilo entres a xente máis necesitada, aínda que outro quéreo pola cobiza de facerse rico. E desa maneira comenzan unha viaxe por diversas cidades ate chegar á selva amazónica. Van na busca dese tesouro que seica está nunhas terras descoñecidas e realmente misteriosas. Nese devagar pola xungla caen presos dunha tribo. E como prisioneiros conviven con eles un tempo no que comparten a maneira de existir e ven as barbaridades que cometen, así como as virtudes que amosan cara a nai natureza. Os nativos son moi supersticiosos e fan ritos que os deixan moi asustados, dado que incluso temen pola súa vida.
Despois de gañarse a amizade dos xefes seguen na busca do tesouro. Percorren a foresta e navegan polos ríos ate chegar ás terras misteriosas e acadar o tesouro pra rematar as súas peripecias dunha maneira moi inesperada.
Na lectura desta novela de Xusto Calviño, un ourensán de pro, e un activista cultural como o cualificaron hai uns días en Lugo tras recibir unha distinción polas súas actividades a prol do mundo da cultura e da dinamización social, aparecen cantidade de nomes de pobos e cidades que chaman a atención, pois para nós que estamos a outro lado do Atlántico sonnos un tanto raros e certamente exóticos. Nomes que falan de lugares onde a natureza ten as súas leis e onde a xente a respecta moito, pois é a nai de case todo e tamén das súas vidas.
En fin, de Cuniupuyara non direi nada máis. Soamente que é unha novela que lin con certa paixón, pois adentroume nun mundo descoñecido para min. Un mundo moi distinto ó noso. Polo que de seguro que nos abrirá ós ollos como lle pasou ós protagonistas desta historia. Noraboa para o autor por legarnos este fermoso relato que está entre a realidade e a fantasía.
Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias
O insulto no canto do argumento
Tempo de charlatáns e predicadores
Non todo vale pra acadar o poder
Ditadores coa faciana de demócratas
A opinión de Manuel Herminio: “Enfurruñados ou riquiños”
Quen fala dos problemas desta terra?
Asaltar o ceo contra o pracmatismo
A fantasía e o consumismo no Nadal
Feijoo e as maiorías absolutas
Descoñecen o que berran e chantean?
Lavándolle a faciana a extrema dereita
Moita enerxía sen rentabilidade
Ourense: Sen obxectivos nin proxectos
Ourense, por riba das ideoloxías
Vandalismo, botellóns e desleixo
Dúas maneiras de actuar na política
