Españoles decentes

II EDICIÓN COCHES CLÁSICOS NO IRIXO

Manuel Herminio Iglesias

XUNTANZA DE CLÁSICOS NO IRIXO

Hai frases que delatan ás persoas. Frases que non aportan nada nun discurso político, mellor, que sacan a relucir a personalidade de quen as di e amosan a súa faciana agochada baixo un perfil  de certa moderación. Claro que, ate no fragor dun mitin, unha persoa pode dicir algunha cousa que sae fora do discurso e meter a para. Mais cando se lee o que está escrito a cousa xa ten visos de dicir o que querías dicir. Ou sexa: falar sen pelos na lingua a sabendas do que  dis.

Nestes días na loita verbal da  política escóitanse frases ditas polos dirixentes das  principais forzas do Estado,   que mesmo  parecen  sacadas do pasado, si, do tempo da ditadura. Frases que lembran a aquelas como: “Los buenos españoles  o la gente de bien…” Frases que clasifican  ós cidadáns en bos ou malos, en decentes e indecentes,  e esas frases  díxoas quen pretende ser o presidente do goberno.  Son desatinos   que, no tempo en que vivimos,   soan como moi disonantes e desafinados,  dado  que resultan insultantes para unha gran parte da cidadanía deste Estado. Pois ben, na comparecencia do Sr. Feijoo anunciando unha concentración dos seus partidarios contra o goberno do presidente Sánchez,  soltou máis dunha destas frases. Goberno corrupto en estado de putrefacción, mafia etc. Unha gran parte da sociedade sabe que no devir diario da política empréganse moitas armas  contra o adversario, mais tamén se sabe que moitos dos que acusan e agora falan de corrupción non son precisamente un bo exemplo. Pois nas súas filas si que houbo corruptelas xeneralizadas e hoxe aínda teñen cargos na cadea. Ah, e non eran unha nin dúas mazas podres. Eran un mundo sistémico; e moita a froita podre.

As comparacións moitas veces son odiosas, máis a sociedade  cansada de tantas novas, esquece axiña moitos asuntos que encheron as páxinas dos xornais. Hai erros que matan a un goberno, e hai frases que dilapidan o valor e a credibilidade da oposición. O goberno de Sánchez ten algúns e importantes erros que o lastran.   Mais clasificar en bos e malos, ou en decentes e indecentes a xente non é nada máis ca unha debilidade de quen pretende chegar á Moncloa. Pois cando non se presenta programa e se agocha o que se quere facer, é porque sábese  de antemán que non vende e que non da réditos electorais. Vivimos tempos nos que algúns xuíces, non todos, están a dar a matraca por irregularidades administrativas, mais os que as denuncian como corrupción esquecen que pra irregularidades como a  contratación de persoal eles foron e son os campións. Pois hai organismos públicos moi preto de nós onde se pode comprobar se facer moito esforzo.  En fin, vivimos nun tempo de polarización política que soamente  debuxa un país caótico, cando a realidade non é esa. Vivimos un tempo no que as ansías de chegar ó poder permiten, aliándose con  medios  que difunden medias verdades e mentiras  e que  traballan dunha maneira coordenada pra desnaturalizar á política e  desa maneira buscar o enfrontamento social. E iso é moi perigoso. O PP xa parece a extrema dereita.  Convocar á xente pra manifestarse contra o goberno é un dereito da oposición. Mais, clasificar ós cidadáns  chamando ós  que se consideran decentes é tanto como chamarlle ós que votan opcións políticas distintas   indecentes. E iso aínda que non o pareza é un insulto ademais de ser un erro  que pode ter consecuencias negativas para quen pensa que é un campión falado así.  


Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias

Pode arredarse  música  e cultura da política?

Mover ficha

Falar coas máquinas

Nas mans de ególatras e imperialistas

O mundo ó revés

A guerra como negocio

Soamente unha visión: a  económica

Aumentar o espazo vital

Venezuela

Tempo de Nadal

Atados á Utopía

Ourense e a enerxía eléctrica

Cuniupuyara

O insulto no canto do argumento

Os Bacelos de Prata 2024

Vivir no Rural

Catalunya: Un tempo novo

Algo cheira a podre

Pasarse de voltas

Tempo de charlatáns e predicadores

Haberá moción de censura?

As recetas da motoserra

Adeus á independencia

Non todo vale pra acadar o poder

A noria do tempo

Ditadores coa faciana de demócratas

Amarrado polos ovos

Unha cantiga sin alma

A opinión de Manuel Herminio: “Enfurruñados ou riquiños”

Quen fala dos problemas desta terra?

Asaltar o ceo contra o pracmatismo

Volve o tempo das promesas

Aquelas pequenas cousas

A fantasía e o consumismo no Nadal

Feijoo e as maiorías absolutas

Tempo de Magostos

Coidado cos salvapatrias

Descoñecen o que berran e chantean?

Achegarse á España real

Lavándolle a faciana a extrema dereita

A Resaca Electoral

O puzle ourensán

Música de calidade

As licencias dos quen mandan

Pacto cós ourensás

Moita enerxía sen rentabilidade

Xente sinxela

Os que pasan á historia

A Aposta Galeguista

Fun cantando

Nin Música nin Letra

Un home feito de cartos

Tempo de lecer e refexión.

As leiras a ermo

A longa sombra da corrupción

Erro Histórico

Llegó la mami….

Un crego de parroquia

Ourense: Sen obxectivos nin proxectos

e Ourense, existe?

O Nadal da Saudade

Unha area no zapato

Serrat e os cantautores

As incertezas na aldea global

Ourense, por riba das ideoloxías

O importante é a pasta

Sos Ourense!!!

Ourense cara un ermo cultural

Vandalismo, botellóns e desleixo

Na procura da felicidade

Dúas maneiras de actuar na política

Tinte galeguista

Abrindo un novo camiño

Lembrades a democracia organica?

Actuar en manada

Os refráns na política

As miserias na política

De xeonllos e pedindo perdón

Culturetas de ….

Arroutadas